0 toeristen (en geen wifi)

Na onze lange reis maandag, onze kennismaking met Sumbawa, Adahar en zijn vriend zijn we lekker gaan slapen in onze homestay (Pondok Daun). De volgende ochtend stond nasi goreng als ontbijt op het menu. Sinds Lombok hadden we allemaal wat last van buikgriep. Nasi klinkt dan niet echt aantrekkelijk als ontbijt. Gelukkig vonden we op Google maps al snel een leuk koffietentje met bakkerij (BOOS café). Daar konden we verder ontbijten. We dachten even een Go Jek of Grab te regelen, maar helaas..geen online taxi’s hier. Blue bird taxi werd onze volgende poging, maar ook die was hier niet. Gelukkig kon het hotel een taxi bellen om naar het centrum (ca 5 kilometer verderop) te gaan.
Sumbawa Besar deed meer aan als een dorp dan één van de twee grootste steden (Bima is de andere) op een Indonesisch eiland. De ‘Great shopping mall’ was een grote supermarkt, op de koffietent na waren er alleen warungs (lokale eettentjes) met plastic stoelen, geen taxi’s en geen toeristen. Om na wat shoppen, ontbijten en koffie drinken terug te gaan naar de homestay bleek een uitdaging. Taxi’s waren onbereikbaar en onvindbaar. Uiteindelijk is iemand van de koffietent op de motor rondjes gaan rijden om de enige taxi in de stad te vinden. En zo kwamen we terug weer terecht bij dezelfde taxichauffeur als op de heenweg ;-).

Adahar zat ons ondertussen te ‘stalken’ met appjes. Hij bleef in Besar om de volgende dag met de boot met ons naar Moyo te gaan. Hij bood aan mee naar het strand te gaan, de stad te laten zien...het kon allemaal en was uiteraard vreselijk aardig bedoeld en hij had ons tot nu toe ook super goed geholpen, maar het benauwde ook een beetje. We hebben hem de hele dag ‘op afstand gehouden’ en besloten hem en z’n vriend Sofian wel uit te nodigen voor een etentje. Voordeel was dan ook meteen dat Sofian kon rijden. Sofian had verteld dat hij werkloos was (‘me no job, no job’), dus wat bijverdienen als ‘taxi’ wilde hij wel en gratis eten leek hij ook wel te kunnen waarderen. De communicatie ging weer vrij moeizaam, want hun Engels is echt heel minimaal, maar met handen, voeten, vertaalmachines en af en toe wat tekenen kwamen we een heel eind. Uiteindelijk werd duidelijk dat we de volgende dag om 12 uur met de boot zouden gaan.

De volgende ochtend kwam Sofian, uiteraard met Adahar bij zich, ons halen. Tot onze grote verbazing kwam Sofian echter in een uniform. Onze werkloze taxichauffeur bleek toch een baan te hebben en wel als luchtverkeersleider. Waarschijnlijk wel een heel relaxt beroep, aangezien er gedurende een hele dag slechts 4 of 5 vluchten vanaf het vliegveld in Sumbawa Besar vertrekken/arriveren, en daarvan had hij er die dag al zeker één niet hoeven doen.
We voelen ons een beetje opgelaten als Adahar en Sofian ook mee de koffietent ingaan. Ze gaan wel aan een apart tafeltje zitten, maar bestellen niets tot wij ze een kop koffie aanbieden. We hinken op twee gedachtes: enerzijds super hoe ze ons helpen en er alles aan willen doen om ons verblijf plezierig te maken, anderzijds zitten ze wel erg op onze lip.

In ‘de haven’ gebeurt van alles wat we niet helemaal kunnen verklaren: we moeten onze tickets betalen aan Sofian die daar in z’n luchtverkeersleiderpakje werkloos rondloopt ;-), er zijn geen officiële tickets, de vrouw van Adahar is aan boord van de boot en ontvangt het geld van de overige passagiers en er stonden allerlei spullen op de kade te wachten en niemand komt in actie..pas als we al hadden moeten vertrekken, startten ze met inladen. Toen we Adahar vroegen hoe laat we nu daadwerkelijk zouden vertrekken, zei hij 14 uur. 12 Uur werd dus heel makkelijk 14 uur. Op zulke momenten verlangen we even naar de stiptheid van de Javaanse treinen. Dat de boot uiteindelijk rond 13 uur vertrok, viel weer mee. De motor van de boot moest onderin de boot aangezwengeld worden en kwam pruttelend en proestend tot leven om vervolgens de hele reis blijvend veel herrie te maken. We zaten en lagen allemaal onder een afdakje en begonnen aan een relaxt boottochtje van bijna twee uur. De kapitein zat ook onder hetzelfde afdakje en had een stuur, wat meer weg had van een houten speelgoedstuurtje, tussen zijn benen.

We voeren in 2 uur naar het plaatsje Labuhan aji op Moyo Island. Onderweg kwamen we langs Amanwana, een vijfsterren resort, waar je voor minimaal 1000 euro per nacht slaapt. Het bestaat al zo’n 25 jaar, er werken 150 mensen en mensen als prinses Diana, Edwin van der Sar, de Spice girls en Mick Jagger hebben er overnacht. Zoiets verwacht je absoluut niet op deze niet-toeristische bestemming.

We gingen met al onze bagage weer van boord en liepen over het strand naar onze homestay. Een prachtig plekje: direct aan het strand, een huis op palen gelegen in een mooie tuin met schaduwrijke zit- en ligplekken, een overkapte plek met eettafel met kaarsjes erop en een open keuken. Wij sliepen in de bungalow voor hun woonhuis en waren de enige gasten. Wat op de foto 2 tweepersoonsmatrassen op de grond hadden geleken (en ook zo benoemd was via what’s app), waren in de praktijk 2 eenpersoonsmatrassen. De badkamer bestaat uit een wc die je weer met een pan met water doorspoelt en de douche is een waterpijp. Een beetje back to basic, maar heerlijk relaxt.