3 x is scheepsrecht en draken bestaan echt!
Door: Cat
Blijf op de hoogte en volg Nol, Catelijne, Jop en Sven
23 Oktober 2018 | Indonesië, Komodo
Moe, voldaan, nagenietend, compleet uitgerookt door dieseldampen, oren die nog ‘nagalmen’ van de stampende motor van de boot, kwamen we weer aan in de haven van Labuan Bajo op vrijdag. We zijn de hele dag op stap geweest: met de boot naar Padar en Komodo Island. Super gaaf!
‘s Ochtends moesten we heel vroeg op, 4:45 uur!, want 5:20 uur zouden twee motorbikes ons ophalen. Uiteraard om 5:20 uur geen motorbikes. De kok uit het hotel vertelde ons dat ze dat in Indonesië ook wel ‘Indonesia rubber time’ noemen; oftewel heel flexibel. Dat flexibele gaat echter wel altijd maar één kant op ;-).
Uiteindelijk kwam er wel één motorbike; nummer 2 was ‘broken’. Gelukkig hadden ze al een auto gebeld en de kapitein, dus we konden nog makkelijk mee. Tegen 6:00 uur ging de boot pas weg. Alle boten werden afgeduwd met een bamboestok en verderop in de haven gestart. Helaas startte de onze alleen niet. Allerlei mannen sprongen in het water en gingen zich er mee bemoeien. De conclusie was echter hetzelfde: deze boot kon niet vertrekken; hij was 'broken'. We gingen dus weer terug naar de steiger. Uiteindelijk gingen we tegen 7 uur weg met een andere boot die in allerijl klaargemaakt was voor vertrek. Gelukkig was iedereen op de boot relaxt en konden we er met z’n allen om lachen. Nadeel was alleen wel dat we nu harde(re) wind en hogere golven hadden dan wanneer we vroeger vertrokken waren. We deden er dan ook 3 uur over tot onze eerste stop. De tijd leek echter sneller te gaan..heerlijk genieten van een prachtig landschap en een lekker fris windje. Jop en Sven genoten van hun heerlijke speelmat op de boot waar ze eindeloos speelden met autootjes en flippers. De flippers waren wisselend een brug, een ferry en een glijbaan voor de auto’s.
Onze eerste stop was Padar island dat onderdeel uitmaakt van het Komodo national parc en ligt tussen Rinca en Komodo island in. In de tent van de parc rangers moesten we toegang betalen. In het dorp hadden ze een prijsindicatie gegeven, maar ze gaven er direct bij aan dat prijzen kunnen differentiëren per dag, tijdstip, groep, seizoen, etc. (typisch Indonesisch ;-)). Een pittig klimmetje naar de top werd beloond met een prachtig uitzicht waarbij je verschillende groenblauw gekleurde baaien kon zien. Super mooi! Jop heeft zeker 2/3 van de klim zelf gedaan en er werd onderweg voor hem geklapt door rangers en andere toeristen omdat hij zo goed aan het klimmen was. Hij glom van trots.
Bij het wegvaren uit 'de haven' van Padar island begaf ook deze motor het ;-). Er ging weer iemand het water in om te kijken wat er aan de hand was: de schroef was 'broken'. Het goede nieuws was dat ze het deze keer zelf konden maken. Uiteraard kostte dit wel tijd en sindsdien leek de motor steeds langzamer te gaan. Maar goed: 3 x is scheepsrecht en dat bleek te kloppen. Hierna kregen we geen oponthoud meer van 'broken' motoren.
Na weer ruim een uur varen kwamen we aan op Komodo island. Het was niet helemaal duidelijk waar en of we ons moesten melden, dus we gingen maar gewoon lopen en zagen direct een jongere komodo van ongeveer een meter lang. Gaaf! We werden vervolgens echter al snel teruggefloten om ook hier weer toegang te betalen. Het is één national parc, maar toch betaal je voor ieder eiland apart. Ieder eiland heeft immers z'n eigen office en eigen rangers ;-). Vervolgens gingen we onder toezicht van een ranger het parc in. We volgden één van de routes; de medium walk. Komodo dragons, ofwel komodovaranen, zijn gevaarlijk. Voor de veiligheid moest er dus wel een ranger mee met een drietand om de komodo’s op afstand te houden, indien nodig. Naast slangen, herten en buffalo’s kunnen ze immers mensen eten. Tevens eten ze hun eigen jongen graag op. Jonge komodo’s leven om die reden in de bomen. Hun ouders zijn te log om in bomen te klimmen. Daar zitten ze dus veilig. Komodo’s eten ongeveer één keer per maand een grote maaltijd en verteren die dan de rest van de maand. Het zijn koudbloedige dieren en dus vooral ‘s nachts actief.
We tuurde continu de bosjes in om maar geen komodo te missen, waardoor we bijna struikelden over iets wat een boomstam leek, maar een vrouwtjesvaraan bleek te zijn. Het vrouwtje was tegen de twee meter. Ze lag heerlijk te relaxen en draaide alleen af en toe haar kop om. Toen zei de ranger opeens ‘nu omdraaien’ en daar kwam één van de grootste mannetjes (drie meter) ‘aangewaggeld’. Het was heel komisch om hem te zien rennen; het leek echt meer op waggelen en onder het 'rennen' stak zijn langwerpige tong het grootste deel van de tijd uit z’n bek. Maar wat een imposant beest! Dat ze in het Engels (komodo) dragon heten, snappen we wel. Het lijken echt net draken. Jop keek z’n ogen uit (Sven sliep) en wilde eigenlijk graag een varaan aaien en hem zijn Komodo knuffeltje laten zien, maar daar zijn we maar niet aan begonnen ;-).
Verderop zagen we nog een (lui) vrouwtje en een kleinere varaan. Daarna moesten we, met een koud colaatje in de hand, gauw weer aan boord. Aan en van boord gaan op Komodo island was best een gedoe, want de pier was hoger dan het dak van de boot, maar met wat hulp wisten we onszelf, de inmiddels allebei slapende jongens en de rugzakken weer aan boord te krijgen. Tot slot deden we ‘pink beach’ op Komodo nog aan om even een half uurtje te zwemmen of te snorkelen. Pink beach heeft echt een roze gloed, doordat het is opgebouwd uit roze koraal. Wij besloten even te gaan zwemmen met Jop en Sven. Normaal zouden we hier meer tijd gehad hebben, maar door alle ‘broken’ motoren liepen we inmiddels behoorlijk achter op schema en de kapitein wilde niet te lang in het donker doorvaren.
De terugweg was een lange tocht die de motor eigenlijk niet aan leek te kunnen: hij maakte steeds meer herrie en we zaten in vieze dieseldampen. Gezond kon dat echt niet zijn, maar we hadden weinig keus ;-). Het stuk op volle zee met behoorlijke golfslag kwamen we amper vooruit en wiebelden we behoorlijk. Jop en Sven hadden al de hele weg hun zwembandjes om, maar nu besloten wij voor de zekerheid toch ook maar op zoek te gaan naar zwemvesten. Er bleken er in totaal slechts vier, voor de elf volwassen passagiers en de twee kinderen die aan boord waren, te zijn. Van de vier zwemvesten waren er slechts twee die enigszins goed waren. We vroegen wie er eentje wilde en gelukkig waren er maar vier personen die een zwemvest wilden hebben.
Over zevenen kwamen we veilig aan in de haven, dus de zwemvesten waren gelukkig niet nodig geweest. We gingen gauw van boord voor een koud biertje en een lekkere, Griekse salade.
‘s Ochtends moesten we heel vroeg op, 4:45 uur!, want 5:20 uur zouden twee motorbikes ons ophalen. Uiteraard om 5:20 uur geen motorbikes. De kok uit het hotel vertelde ons dat ze dat in Indonesië ook wel ‘Indonesia rubber time’ noemen; oftewel heel flexibel. Dat flexibele gaat echter wel altijd maar één kant op ;-).
Uiteindelijk kwam er wel één motorbike; nummer 2 was ‘broken’. Gelukkig hadden ze al een auto gebeld en de kapitein, dus we konden nog makkelijk mee. Tegen 6:00 uur ging de boot pas weg. Alle boten werden afgeduwd met een bamboestok en verderop in de haven gestart. Helaas startte de onze alleen niet. Allerlei mannen sprongen in het water en gingen zich er mee bemoeien. De conclusie was echter hetzelfde: deze boot kon niet vertrekken; hij was 'broken'. We gingen dus weer terug naar de steiger. Uiteindelijk gingen we tegen 7 uur weg met een andere boot die in allerijl klaargemaakt was voor vertrek. Gelukkig was iedereen op de boot relaxt en konden we er met z’n allen om lachen. Nadeel was alleen wel dat we nu harde(re) wind en hogere golven hadden dan wanneer we vroeger vertrokken waren. We deden er dan ook 3 uur over tot onze eerste stop. De tijd leek echter sneller te gaan..heerlijk genieten van een prachtig landschap en een lekker fris windje. Jop en Sven genoten van hun heerlijke speelmat op de boot waar ze eindeloos speelden met autootjes en flippers. De flippers waren wisselend een brug, een ferry en een glijbaan voor de auto’s.
Onze eerste stop was Padar island dat onderdeel uitmaakt van het Komodo national parc en ligt tussen Rinca en Komodo island in. In de tent van de parc rangers moesten we toegang betalen. In het dorp hadden ze een prijsindicatie gegeven, maar ze gaven er direct bij aan dat prijzen kunnen differentiëren per dag, tijdstip, groep, seizoen, etc. (typisch Indonesisch ;-)). Een pittig klimmetje naar de top werd beloond met een prachtig uitzicht waarbij je verschillende groenblauw gekleurde baaien kon zien. Super mooi! Jop heeft zeker 2/3 van de klim zelf gedaan en er werd onderweg voor hem geklapt door rangers en andere toeristen omdat hij zo goed aan het klimmen was. Hij glom van trots.
Bij het wegvaren uit 'de haven' van Padar island begaf ook deze motor het ;-). Er ging weer iemand het water in om te kijken wat er aan de hand was: de schroef was 'broken'. Het goede nieuws was dat ze het deze keer zelf konden maken. Uiteraard kostte dit wel tijd en sindsdien leek de motor steeds langzamer te gaan. Maar goed: 3 x is scheepsrecht en dat bleek te kloppen. Hierna kregen we geen oponthoud meer van 'broken' motoren.
Na weer ruim een uur varen kwamen we aan op Komodo island. Het was niet helemaal duidelijk waar en of we ons moesten melden, dus we gingen maar gewoon lopen en zagen direct een jongere komodo van ongeveer een meter lang. Gaaf! We werden vervolgens echter al snel teruggefloten om ook hier weer toegang te betalen. Het is één national parc, maar toch betaal je voor ieder eiland apart. Ieder eiland heeft immers z'n eigen office en eigen rangers ;-). Vervolgens gingen we onder toezicht van een ranger het parc in. We volgden één van de routes; de medium walk. Komodo dragons, ofwel komodovaranen, zijn gevaarlijk. Voor de veiligheid moest er dus wel een ranger mee met een drietand om de komodo’s op afstand te houden, indien nodig. Naast slangen, herten en buffalo’s kunnen ze immers mensen eten. Tevens eten ze hun eigen jongen graag op. Jonge komodo’s leven om die reden in de bomen. Hun ouders zijn te log om in bomen te klimmen. Daar zitten ze dus veilig. Komodo’s eten ongeveer één keer per maand een grote maaltijd en verteren die dan de rest van de maand. Het zijn koudbloedige dieren en dus vooral ‘s nachts actief.
We tuurde continu de bosjes in om maar geen komodo te missen, waardoor we bijna struikelden over iets wat een boomstam leek, maar een vrouwtjesvaraan bleek te zijn. Het vrouwtje was tegen de twee meter. Ze lag heerlijk te relaxen en draaide alleen af en toe haar kop om. Toen zei de ranger opeens ‘nu omdraaien’ en daar kwam één van de grootste mannetjes (drie meter) ‘aangewaggeld’. Het was heel komisch om hem te zien rennen; het leek echt meer op waggelen en onder het 'rennen' stak zijn langwerpige tong het grootste deel van de tijd uit z’n bek. Maar wat een imposant beest! Dat ze in het Engels (komodo) dragon heten, snappen we wel. Het lijken echt net draken. Jop keek z’n ogen uit (Sven sliep) en wilde eigenlijk graag een varaan aaien en hem zijn Komodo knuffeltje laten zien, maar daar zijn we maar niet aan begonnen ;-).
Verderop zagen we nog een (lui) vrouwtje en een kleinere varaan. Daarna moesten we, met een koud colaatje in de hand, gauw weer aan boord. Aan en van boord gaan op Komodo island was best een gedoe, want de pier was hoger dan het dak van de boot, maar met wat hulp wisten we onszelf, de inmiddels allebei slapende jongens en de rugzakken weer aan boord te krijgen. Tot slot deden we ‘pink beach’ op Komodo nog aan om even een half uurtje te zwemmen of te snorkelen. Pink beach heeft echt een roze gloed, doordat het is opgebouwd uit roze koraal. Wij besloten even te gaan zwemmen met Jop en Sven. Normaal zouden we hier meer tijd gehad hebben, maar door alle ‘broken’ motoren liepen we inmiddels behoorlijk achter op schema en de kapitein wilde niet te lang in het donker doorvaren.
De terugweg was een lange tocht die de motor eigenlijk niet aan leek te kunnen: hij maakte steeds meer herrie en we zaten in vieze dieseldampen. Gezond kon dat echt niet zijn, maar we hadden weinig keus ;-). Het stuk op volle zee met behoorlijke golfslag kwamen we amper vooruit en wiebelden we behoorlijk. Jop en Sven hadden al de hele weg hun zwembandjes om, maar nu besloten wij voor de zekerheid toch ook maar op zoek te gaan naar zwemvesten. Er bleken er in totaal slechts vier, voor de elf volwassen passagiers en de twee kinderen die aan boord waren, te zijn. Van de vier zwemvesten waren er slechts twee die enigszins goed waren. We vroegen wie er eentje wilde en gelukkig waren er maar vier personen die een zwemvest wilden hebben.
Over zevenen kwamen we veilig aan in de haven, dus de zwemvesten waren gelukkig niet nodig geweest. We gingen gauw van boord voor een koud biertje en een lekkere, Griekse salade.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
