Should I stay or should I go...?
Door: Catelijne
Blijf op de hoogte en volg Nol, Catelijne, Jop en Sven
19 September 2018 | Indonesië, Kuta
Dinsdagavond (11) en woensdagochtend 12 september liepen we nog twee keer alles na om te voorkomen dat we voor niets naar de immigratiedienst zouden gaan. Hebben we alles in de tas zitten?:
- Pasfoto’s: check
- Zwarte pennen: check
- Kleurenkopie per paspoort: check
- Geboorteaktes Jop en Sven: check
- ...
- Geen slippers aan: check
- Schouders bedekt: check
- Lange broeken: check
Ja, we hadden alles bij ons. Het was belangrijk dat we onze eerste kans bij de immigratie meteen goed zouden benutten en niet teruggestuurd werden (zoals Nol in Nederland bij de Indonesische ambassade omdat een formulier niet precies zo geprint was als gewenst). We hebben maar 1 kans per dag, doordat de immigratie (voor bezoek 1) alleen ’s ochtends open is en het wel een stukje rijden is met al het verkeer hier. Onze tijd begint te dringen, want 17 september is de laatste dag dat ons visum geldig is. Dinsdag wilden we eigenlijk al gaan, maar dat was een van de vele feestdagen waarop de immigratiedienst dicht is.
We wilden in Nederland een 6-maanden visum regelen, maar dat is onmogelijk. Bij de Indonesische ambassade snapte niemand dat we een half jaar in hun land wilden rondreizen. Maximaal aantal dagen voor een toeristenvisum is 60 dagen. Als je een sponsor hebt in Indonesië is er echter meer mogelijk. Dan kun je een 60 dagen-visum krijgen dat je vervolgens nog maximaal 4 keer kan verlengen met 30 dagen per keer.
Maar hoe vind je een sponsor? Via een vriendin van een Indonesische collega en daar weer een vriendin van (om het makkelijk te houden ;-)) hebben we een sponsor gevonden. Dit is gewoon een hele business: een kantoortje met mensen die sponsoren regelen.
Na al het papierwerk, circa 80 euro en vijf bezoekjes in Nederland aan de Indonesische ambassade denk je een heel eind te zijn, maar na 60 dagen in Indonesië begint de hele procedure weer opnieuw met al het papierwerk, ca. 80 euro (355.000 rupiah p.p.) en minimaal 3 bezoekjes voor een verlenging van slechts 30 dagen.
Het lastige is dat alle informatiebronnen andere informatie geven en het voor ons tot op de dag van vandaag niet helder is hoe het nu echt gaat met het verlengen van je visum. Inmiddels hebben we wel begrepen dat er twee werkelijkheden zijn: die van de wet, oftewel wat officieel mag en wat niet, en de eigen interpretatie van de wet. De laatste 'werkelijkheid' biedt kansen, maar zorgt tevens voor veel onzekerheden. Je weet niet van tevoren wanneer wat wel en niet kan en of je daar dan ook extra voor moet betalen.
Na alles gecheckt te hebben, gingen we op pad naar het immigratiekantoor ten zuiden van Kuta. Bij binnenkomst zagen we al dat de kledingvoorschriften vanuit de wet hier niet gelden: veel mensen op slippers, in rokjes en met korte broeken en onbedekte schouders. We verbazen ons over de enorme drukte en hoeveelheid loketten. Het duizelde even, maar toen werden we meteen in de richting van de ‘ontvangstbalie’ geduwd. Daar bleek direct dat onze sponsor ook bij de verlenging aanwezig moest zijn. Balen, want daar had Ike (onze sponsor) niets over gezegd toen we laatst nog contact met haar hadden via what's app. Gelukkig konden we haar telefonisch bereiken en was ze bereid direct naar de immigratiedienst te komen. Dat was mazzel! In het half uur dat we moesten wachten op Ike konden wij vast starten met het invullen van de papierberg en ondertussen Jop en Sven entertainen met de meegenomen Duplo.
Toen Ike kwam, moest ook zij zich melden en allerlei papieren invullen. Stap 2 was de check op alle meegenomen documenten. Het verbaasde ons niet echt toen we ook door stap 2 niet direct heen kwamen: de kopieën van onze paspoorten waren niet goed genoeg. Naast de immigratiedienst zat (heel toevallig ;-)) een copyshop. Hier werden de paspoorten en visa nogmaals gekopieerd; uiteraard tegen betaling. Daarnaast moest Nol zegeltjes kopen die op de kopieën geplakt werden, tezamen met een handtekening van Ike. Tot slot moest Ike op de computer nog een aantal zaken maken en printen. Circa een uur na de komst van Ike had de ontvangstbalie alle papieren goedgekeurd en konden we een nummertje trekken voor het volgende loket ('stap 3' ). Toen we eenmaal aan de beurt waren, moesten we ons alle vijf (incl. Ike) even melden en alle papieren inleveren. Daarna weer wachten tot we omgeroepen werden; ondertussen werd alles door iemand anders gecheckt. Toen we ons weer moesten melden, kregen we een factuur mee en een oproep om op maandag 17 september terug te komen om foto’s en vingerafdrukken te nemen. Dat kon uiteraard niet op 1 dag ;-). De factuur kon je niet direct aan het loket voldoen, maar moest op een postkantoor betaald worden. Gelukkig had het postkantoor een bus geparkeerd op de parkeerplaats van de immigratiedienst en kon je daar je betaling in de bus doen.
Na circa drie uur zat de eerste immigratiedag erop. Al met al viel het ons 100% mee; we waren niet eens teruggestuurd en waren ‘door naar de volgende ronde’.
Maandag 17 september ging nog veel voorspoediger. We mochten langs de ontvangstbalie lopen; direct door naar het loket waar we vorige keer geëindigd waren. Daar kregen we een nummertje voor het fotoloket. Tot onze verbazing waren we daar na 5 minuten al aan de beurt en stonden we na ca. 15 minuten weer buiten. Dat ging echt lekker snel. Ze hebben nu nog wel 3 werkdagen nodig om alles te verwerken en dan mogen we 20 september onze paspoorten weer ophalen.
Je zou denken dat ze dan nu alle informatie hebben en een verlenging volgende keer sneller zou kunnen, maar dat is wishful thinking...alle informatie moet dan opnieuw ingevuld en ingeleverd worden en alle stappen worden herhaald. Daar hebben we niet echt zin in. Steeds 1,5 - 2 weken in Kuta om dit te fiksen, is wel erg veel om iedere 30 dagen te herhalen.
Of het verlengen alleen hier kan? Officieel wel, maar ieder kantoor kan z’n eigen regels hebben ('de eigen interpretatie van de wet' ). Dat betekent dat er een kans bestaat dat het elders, wellicht tegen betaling, zonder sponsor kan, maar dat is niet gegarandeerd.
Gelukkig biedt het kantoor van onze sponsor ook een service waarbij zij de verlenging voor ons regelen. Uiteraard is dat ook mogelijk door 'de eigen interpretatie' van het immigratiekantoor ten zuiden van Kuta. Volgens de wet zouden we ons namelijk alle 4 iedere 30 dagen moeten melden. Donderdag halen we onze paspoorten op en bespreken we met het kantoor van onze sponsor de mogelijkheden voor 'het outsourcen' van de verlenging. Het zou ons veel tijd, geld en frustraties schelen, dus grote kans dat we voor deze 'outsourcing' gaan :-).
- Pasfoto’s: check
- Zwarte pennen: check
- Kleurenkopie per paspoort: check
- Geboorteaktes Jop en Sven: check
- ...
- Geen slippers aan: check
- Schouders bedekt: check
- Lange broeken: check
Ja, we hadden alles bij ons. Het was belangrijk dat we onze eerste kans bij de immigratie meteen goed zouden benutten en niet teruggestuurd werden (zoals Nol in Nederland bij de Indonesische ambassade omdat een formulier niet precies zo geprint was als gewenst). We hebben maar 1 kans per dag, doordat de immigratie (voor bezoek 1) alleen ’s ochtends open is en het wel een stukje rijden is met al het verkeer hier. Onze tijd begint te dringen, want 17 september is de laatste dag dat ons visum geldig is. Dinsdag wilden we eigenlijk al gaan, maar dat was een van de vele feestdagen waarop de immigratiedienst dicht is.
We wilden in Nederland een 6-maanden visum regelen, maar dat is onmogelijk. Bij de Indonesische ambassade snapte niemand dat we een half jaar in hun land wilden rondreizen. Maximaal aantal dagen voor een toeristenvisum is 60 dagen. Als je een sponsor hebt in Indonesië is er echter meer mogelijk. Dan kun je een 60 dagen-visum krijgen dat je vervolgens nog maximaal 4 keer kan verlengen met 30 dagen per keer.
Maar hoe vind je een sponsor? Via een vriendin van een Indonesische collega en daar weer een vriendin van (om het makkelijk te houden ;-)) hebben we een sponsor gevonden. Dit is gewoon een hele business: een kantoortje met mensen die sponsoren regelen.
Na al het papierwerk, circa 80 euro en vijf bezoekjes in Nederland aan de Indonesische ambassade denk je een heel eind te zijn, maar na 60 dagen in Indonesië begint de hele procedure weer opnieuw met al het papierwerk, ca. 80 euro (355.000 rupiah p.p.) en minimaal 3 bezoekjes voor een verlenging van slechts 30 dagen.
Het lastige is dat alle informatiebronnen andere informatie geven en het voor ons tot op de dag van vandaag niet helder is hoe het nu echt gaat met het verlengen van je visum. Inmiddels hebben we wel begrepen dat er twee werkelijkheden zijn: die van de wet, oftewel wat officieel mag en wat niet, en de eigen interpretatie van de wet. De laatste 'werkelijkheid' biedt kansen, maar zorgt tevens voor veel onzekerheden. Je weet niet van tevoren wanneer wat wel en niet kan en of je daar dan ook extra voor moet betalen.
Na alles gecheckt te hebben, gingen we op pad naar het immigratiekantoor ten zuiden van Kuta. Bij binnenkomst zagen we al dat de kledingvoorschriften vanuit de wet hier niet gelden: veel mensen op slippers, in rokjes en met korte broeken en onbedekte schouders. We verbazen ons over de enorme drukte en hoeveelheid loketten. Het duizelde even, maar toen werden we meteen in de richting van de ‘ontvangstbalie’ geduwd. Daar bleek direct dat onze sponsor ook bij de verlenging aanwezig moest zijn. Balen, want daar had Ike (onze sponsor) niets over gezegd toen we laatst nog contact met haar hadden via what's app. Gelukkig konden we haar telefonisch bereiken en was ze bereid direct naar de immigratiedienst te komen. Dat was mazzel! In het half uur dat we moesten wachten op Ike konden wij vast starten met het invullen van de papierberg en ondertussen Jop en Sven entertainen met de meegenomen Duplo.
Toen Ike kwam, moest ook zij zich melden en allerlei papieren invullen. Stap 2 was de check op alle meegenomen documenten. Het verbaasde ons niet echt toen we ook door stap 2 niet direct heen kwamen: de kopieën van onze paspoorten waren niet goed genoeg. Naast de immigratiedienst zat (heel toevallig ;-)) een copyshop. Hier werden de paspoorten en visa nogmaals gekopieerd; uiteraard tegen betaling. Daarnaast moest Nol zegeltjes kopen die op de kopieën geplakt werden, tezamen met een handtekening van Ike. Tot slot moest Ike op de computer nog een aantal zaken maken en printen. Circa een uur na de komst van Ike had de ontvangstbalie alle papieren goedgekeurd en konden we een nummertje trekken voor het volgende loket ('stap 3' ). Toen we eenmaal aan de beurt waren, moesten we ons alle vijf (incl. Ike) even melden en alle papieren inleveren. Daarna weer wachten tot we omgeroepen werden; ondertussen werd alles door iemand anders gecheckt. Toen we ons weer moesten melden, kregen we een factuur mee en een oproep om op maandag 17 september terug te komen om foto’s en vingerafdrukken te nemen. Dat kon uiteraard niet op 1 dag ;-). De factuur kon je niet direct aan het loket voldoen, maar moest op een postkantoor betaald worden. Gelukkig had het postkantoor een bus geparkeerd op de parkeerplaats van de immigratiedienst en kon je daar je betaling in de bus doen.
Na circa drie uur zat de eerste immigratiedag erop. Al met al viel het ons 100% mee; we waren niet eens teruggestuurd en waren ‘door naar de volgende ronde’.
Maandag 17 september ging nog veel voorspoediger. We mochten langs de ontvangstbalie lopen; direct door naar het loket waar we vorige keer geëindigd waren. Daar kregen we een nummertje voor het fotoloket. Tot onze verbazing waren we daar na 5 minuten al aan de beurt en stonden we na ca. 15 minuten weer buiten. Dat ging echt lekker snel. Ze hebben nu nog wel 3 werkdagen nodig om alles te verwerken en dan mogen we 20 september onze paspoorten weer ophalen.
Je zou denken dat ze dan nu alle informatie hebben en een verlenging volgende keer sneller zou kunnen, maar dat is wishful thinking...alle informatie moet dan opnieuw ingevuld en ingeleverd worden en alle stappen worden herhaald. Daar hebben we niet echt zin in. Steeds 1,5 - 2 weken in Kuta om dit te fiksen, is wel erg veel om iedere 30 dagen te herhalen.
Of het verlengen alleen hier kan? Officieel wel, maar ieder kantoor kan z’n eigen regels hebben ('de eigen interpretatie van de wet' ). Dat betekent dat er een kans bestaat dat het elders, wellicht tegen betaling, zonder sponsor kan, maar dat is niet gegarandeerd.
Gelukkig biedt het kantoor van onze sponsor ook een service waarbij zij de verlenging voor ons regelen. Uiteraard is dat ook mogelijk door 'de eigen interpretatie' van het immigratiekantoor ten zuiden van Kuta. Volgens de wet zouden we ons namelijk alle 4 iedere 30 dagen moeten melden. Donderdag halen we onze paspoorten op en bespreken we met het kantoor van onze sponsor de mogelijkheden voor 'het outsourcen' van de verlenging. Het zou ons veel tijd, geld en frustraties schelen, dus grote kans dat we voor deze 'outsourcing' gaan :-).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
