Husband day care center

Het 'husband day care center' (zie foto), oftewel een soort mannenopvang; dat hebben ze in Senggigi. We hebben onwijs gelachen toen we dat ontdekten op één van onze wandelingetjes door Senggigi. Zou je daar, net als voor kinderopvang, 'mannenopvangtoeslag' voor ontvangen? Dat zou het nog aantrekkelijker kunnen maken ;-).
Ik heb even overwogen alle drie mijn mannen naar de opvang te brengen om te shoppen, maar met z'n vieren shoppen op het strand vonden we toch veel leuker. In Senggigi hebben we vooral veel tijd in de homestay en op het schaduwrijke strand doorgebracht. In de homestay heerlijk gezwommen en de jongens hadden een vriendinnetje (Ayla) waar ze veel mee speelden. Op het strand zaten we heerlijk zandkastelen te bouwen onder de bomen, werden we gemasseerd, gingen we lekker eten, maakte Nol muziek, kletsten we veel met de strandverkopers en hielpen hen aan business.

Tussen al het relaxen door hebben we maandag een tour naar het noorden gemaakt: langs de kust, door rijstvelden, door de heuvels en uiteindelijk kwamen we uit aan de voet van de vulkaan Rinjani. Lombok is echt een mooi en relaxt eiland om te verblijven.
Deze tour hadden we aan Ali gegund. Ali kwamen we op dag één in Senggigi tegen. Hij stond voor een ingestort hokje en gaf aan dat dat zijn ‘office’ was. Zijn business was het verkopen van tours over Lombok. Hij vertelde wat voor auto hij had en gaf aan dat hij ons voor een ‘speciale after-earthquake-prijs’ het hele noorden kon laten zien. Zijn prijs lag een kwart lager dan de prijs in onze homestay. Dat klonk interessant. Daarbij gunden we hem ook wat business. De dag voor we wilden gaan, zocht hij ons op en bleek dat we voor het afgesproken bedrag bij nader inzien toch niet het hele noorden konden doen. Op zich geen ramp want dat was een tocht van zeker 12 uur en dat was eigenlijk te lang voor Jop en Sven, maar wel vreemd dat hij nu toch een beetje ging terugkrabbelen. Wel zouden we dan een 400 jaar oude moskee van bamboe bekijken. Op de dag zelf bleek die moskee toch niet op de route te liggen ;-). Daarbij reed hij opeens ook niet meer zelf, maar had hij een chauffeur meegenomen, die waarschijnlijk net zijn rijbewijs had gehaald. Vreemd...

In Senggigi is al veel schade zichtbaar van de aardbevingen, maar verder naar het noorden werd de situatie steeds ernstiger. Hoe dichter bij de vulkaan Rinjani in het noorden, des te heftiger de beelden werden. Logisch, want de Rinjani was het epicentrum van de aardbevingen in juli/augustus dit jaar.
Waar moet je na een aardbeving beginnen met opruimen? Voor je opnieuw kan bouwen, moet je eerst, vaak met gevaar voor eigen leven (asbest, instortingsgevaar e.d.), de boel afbreken en puin afvoeren. Het lijkt een te grote klus en vooral een te dure klus. Het puin blijft liggen en gezinnen blijven in tenten wonen (uit angst of vanwege geldgebrek voor renovatie). In afwachting…komt de subsidie van de overheid wel? Zo ja, wanneer? Hoeveel van de 50 miljoen rupiah krijgt men? De hoop op de subsidie is bij velen weggezakt. Ze geven aan dat de overheid vaak iets beloofd, maar niet nakomt. Met de komende verkiezingen en nu ook nog de heftige situatie in Sulawesi is de overheid druk met andere zaken en komt Lombok in de vergetelheid. Dat betekent niet dat ze de subsidie niet heel hard nodig hebben. Om Lombok weer up and running te krijgen, is geld nodig. Ze zitten nu in een negatieve spiraal: geen inkomsten, geen huis, geen geld om hun oude huizen te repareren of te herbouwen.

Waar normaal gesproken (lees: voor de aardbevingen) de trektochten de Rinjani op, startten, is een toeristisch dorpje met hotels, homestays en vele restaurants. Echter...niets staat nog fatsoenlijk overeind, er zijn geen toeristen meer en alleen een kleine warung is nog open voor de locals. Sommige gebouwen worden gerepareerd, maar de meeste liggen er stilletjes bij in afwachting of ze nog gerenoveerd kunnen worden. We konden wel een wandeling naar de Senaru waterval maken vanaf hier. Officieel zijn dit drie watervallen. De derde was sowieso niet te bereiken in de tijd die we hadden en van de tweede wisten ze in het dorp niet zeker of die te bereiken was. Iemand die nog wat business probeerde te doen, bood ons aan dat we voor zo'n 40 euro naar de waterval konden lopen en dan kregen we er een gids en een lunch bij. Ali had ons echter verteld dat we de waterval voor 25.000 rupiah (nog geen 1,5 euro) konden bezoeken. Vreemd! Uiteindelijk bleek dat Ali wel gelijk had en je prima zelf kon gaan voor de normale prijs. Deze man probeerde waarschijnlijk wat gemiste omzet goed te maken met ons. Maar helaas..dit vonden wij te ver gaan. Wel werd aangegeven dat een gids echt handig was. Ali zag ook nieuwe business en bood aan dat hij voor 150.000 rupiah (ca. 8,5 euro) wel tickets zou regelen en onze gids kon zijn. We besloten zelf de tickets wel te halen, want we vertrouwden Ali ook niet helemaal meer. Dat was een goede beslissing was, want die kregen we nu ook voor 'after earthquake-prijs'. Ali kon dan voor 100.000 onze gids zijn. Hij smeekte ons bijna dit te mogen doen, omdat hij echt geld nodig had. Zijn manier van business doen, begon ons wel een klein beetje te irriteren, maar we besloten hem dit toch nog te gunnen. Jammer was dat hij vervolgens na 5 meter al vroeg of hij het geld vast kon krijgen, omdat z'n vriend moest lunchen. Een vreemd verhaal waar we verder niet op in zijn gegaan.
De eerste waterval was echter super makkelijk te bereiken...gewoon via een trap. Een gids was dus helemaal niet nodig en Ali wist dat want die kende de weg. Het enige moeilijke was dat er een boom over het pad was gevallen waar je met rugzak op lastig onderdoor of overheen kwam. Ali was er toen echter niet om te helpen. Al gauw bleek dat de tweede waterval echt niet te bereiken was. Ali is dus alleen met ons mee de trap op en af gegaan en daarna vroeg hij toen we bijna boven waren of hij zijn 100.000 rupiah kon krijgen. Toen we hem vroegen of hij het op- en aflopen van de trap met ons echt 100.000 rupiah waard vond, zei hij gelukkig dat 50.000 ook wel ok was. Anders hadden we nog wel een discussie met hem gehad ;-).
De waterval was overigens wel mooi en heerlijk verkoelend. Rond de waterval zagen we allemaal aapjes. Eenmaal weer boven hebben we nog even genoten van het prachtige uitzicht vanaf het dorp. Tevens hebben we hier een kilometer verderop een traditioneel dorp van de Sasaks (bevolking Lombok) bezocht. In tegenstelling tot alle huizen van baksteen hebben deze huisjes van bamboe en gras wel de aardbeving overleefd. 'Vroeger was alles beter' is op de woningbouw van Lombok dus wel van toepassing ;-).

Op de terugweg zijn we via 'monkey forest' gereden. Dit was geen Apenheul zoals in Ubud, maar gewoon een bos met apen waar een weg doorheen ging. We hebben veel apen gezien. Jop en Sven zaten aan het raam gekluisterd en gilden continu: 'kijk apie apie'. Ook zijn we er nog even uit geweest, maar de apen hadden duidelijk best honger en waren een beetje agressief. We zijn dus maar snel weer in de auto gestapt.

Tot donderdag zijn we in Senggigi gebleven om vanaf daar, via het zuid-westen, naar het zuiden (Kuta) door te reizen. We waren van plan dat met Ali te doen, maar na de tour maandag hebben we maar besloten voor een betrouwbaardere aanbieder te gaan ;-).

Liefs vanaf Lombok!

PS: Als antwoord op jullie vragen: wij hebben niets gevoeld van de aardbeving en tsunami op Sulawesi. Gelukkig is dat nog ver weg.