Niets is wat het lijkt
Door: Cat
Blijf op de hoogte en volg Nol, Catelijne, Jop en Sven
04 September 2018 | Indonesië, Malang
Soms heb je van die dagen waarop niets is wat het lijkt ;-). Gisteren was echt zo'n dag. Alles liep anders dan gedacht. Soms hilarisch, soms frustrerend. Zeker als het de zoveelste keer is op een dag zou je soms willen dat Aziaten gewoon konden zeggen wat er aan de hand is, maar achteraf is het meestal heel grappig.
In Azië is ‘nee zeggen’ eigenlijk geen optie. Probleem is dat uiteraard niet alles ‘ja’ is. Wij zijn gewend dat ‘ja’ ook echt ja is, omdat we wel ‘nee’ kunnen zeggen. Dat zorgt weleens voor verwarringen en zijn dingen vaak anders dan je denkt. Ook als iets niet lukt of ze iets vergeten zijn, wordt dit niet of nauwelijks gecommuniceerd. Dat in combinatie met gemakzucht, inefficiëntie en bureaucratie maken het zowel voor hen als voor ons soms lastig. We zullen jullie wat (vaak hilarische) voorbeelden geven.
Als je bijvoorbeeld met je volgende guesthouse via what’s app (hèt communicatiemiddel hier) hebt afgesproken dat zij de boottickets regelen en bij je komen brengen in de homestay, ga je er vanuit dat dat gebeurt. Een super goede deal zelfs! Als deze persoon dan inderdaad komt en je klaar staat met je geld en een mapje om de tickets in op te bergen, verwacht je niet dat hij zich alleen komt voorstellen. Hij zegt: ‘Tickets? Nee, nog niet. Wat heb je precies nodig?’. Dit hadden we echter allang via What's app aan onze contactpersoon doorgegeven. Gelukkig kwam het goed en kregen we de volgende dag net voor vertrek van de boot alsnog onze tickets van hem.
‘s Ochtendsvroeg vraag je: ‘Kan onze kamer vandaag schoongemaakt worden?’, ‘Yes, no problem’. Vervolgens ga je de hele dag weg en kom je pas eind van de dag terug. Je haalt de sleutel op en gaat naar je schone kamer, tenminste dat denk je. Dan blijkt dat de kamer nog hetzelfde is als toen je wegging. Reactie van de beheerder: ‘o yes no problem, is 17 o’clock ok?’. Ja dan maar 17 uur. Om 17:30 nog geen schoonmaker. Bij nog een keer vragen, vertrekt de beheerder op z’n scooter en komt een kwartier later terug met een man met een strooien bezem, een soort roe. Wij hebben heel geamuseerd toegekeken hoe hij zou gaan schoonmaken. Hij klopte overal even met z’n roe op en de badkamer maakte hij met de douche zelf en zijn roe even ‘schoon’. Binnen 5 minuten was hij klaar :-).
In plaats van dat je dan baalt van het feit dat je kamer niet schoner is dan ervoor, konden we er heel hard om lachen.
Nol moest voor een infectie op z’n been naar het plaatselijke ziekenhuis in Karimunjawa. Daar moest hij zich voor ca 1 euro inschrijven. Uiteraard prima. Toen hij de tweede keer weer ging, verwachtte hij dat niet meer te hoeven doen. Fout! ‘Heb je mijn informatie van vorige keer nog?’ ‘Yes’ ‘Moet ik dan toch weer inschrijven?’ ‘Yes’. Voor het overschrijven van de inschrijfinformatie van de vorige keer moest hij ook weer 1 euro betalen.
In Malang gingen we wederom naar een ziekenhuis. Dat zag er professioneel uit: overal flow charts (processchema's) aan de muur. We verwachtten als echte procesfreaks dan ook een strak georganiseerd proces. Op zich liep het redelijk gesmeerd van inschrijfbalie naar dokter naar apotheek: nergens wachttijd. Wat echter minder efficiënt was, was dat er 6 mensen met 1 patiënt bezig waren: 3 mannen in uniform (het leken wel veld hospiks ;-)) en 3 dames in een verpleegsterachtig gewaad. Het leek wel alsof ieder z'n eigen taak had: 1 voor de factuur en algehele administratie, 1 voor het recept voor de apotheek, 1 om de spullen aan te geven, 1 om de boel te coördineren, 1 voor de gezelligheid en 1 leek wel de supervisor die even mee kwam kijken. Toen we echter naar de apotheek (2 loketten verderop) liepen, bleek degene die we voor supervisor hadden aangezien snel via de achterdeur naar de apotheek te zijn gegaan en zat daar alsof hij daar al uren zat :-). Of hij nu 'het manusje van alles' of de nieuwsgierige apotheker was, hebben we niet kunnen ontdekken.
Spreek je af dat je vier slaapplaatsen hebt en het zijn er 1 of 2, is dat op z’n zachtst gezegd onhandig. Zeker als blijkt dat er ook helemaal geen plek is voor meer bedden.
Gisteravond kwamen we laat, na een lange reis (4,5 uur in een wat warme, plakkerige trein en daarna 2,5 uur in de auto met een vermoeiende chauffeur die steeds iets nieuws verzon om ons meer geld af te troggelen), aan in ons nieuwe hotel en dan verlang je naar een lekker plekje. We hadden een soort appartementje geboekt met een slaapkamer met tweepersoonsbed en in de woonkamer twee eenpersoons slaapbanken. Toen we aankwamen was het tweepersoonsbed opgemaakt, maar de slaapbanken niet; dat waren nog gewoon stoelen. We hadden dit van tevoren wel gevraagd, maar goed het kan gebeuren dat ze dat vergeten waren. Dus bij aankomst maakten we hier geen probleem van, maar vroegen of dit alsnog konden doen. Ze keken verbaasd en zeiden: 'we provide the sofa beds, not the sheets' . Wij gaven aan dat we echt niet snapten dat als we voor 4 personen een kamer met 4 slaapplekken boeken er slechts voor 2 personen daadwerkelijk een slaapplek is. Zoals vaak gebeurt, werd er ook nu schaapachtig gelachen en vroegen ze ons wat voor kamer we dan wel geboekt hadden. We lieten de reservering zien en het antwoord was: "Yes, you booked this room and we provide the sofa beds. Look here, here are the sofa beds for you (en hij wijst naar de onopgemaakte slaapbanken)." Doodvermoeiend, maar gelukkig waren na ongeveer een uur (en heel wat gesprekken met alle soorten meerderen van de receptionist) toch de slaapbanken opgemaakt als bed.
Stel dat je een boottocht boekt van 1 miljoen, dan verwacht je ook wat. Gelukkig is het 1 miljoen rupiah (ca 60 euro) en geen 1 miljoen euro, maar voor hier is het veel geld. We zouden een privé boot, een gids, eten en drinken en snorkeluitrusting krijgen. De dag van tevoren hadden we alle maten doorgegeven voor de flippers, maskers, snorkels en zwemvesten. 's Ochtendsvroeg worden we al aan de gids voorgesteld. Hij heeft de ietwat grote zwemvesten voor Jop en Sven al bij zich. Dus dat is een goed begin. We checken meteen nog even bij de gids of de maskers, snorkels en flippers ook komen voor ons allemaal en hij zegt uiteraard 'yes' . Om 9 uur vertrekken we naar de boot, waar we een half uur later nog steeds op de boot in de haven zitten en een uur later ook. De gids is weg en we zitten met een niet-Engelssprekende schipper op een niet-varende boot...heel frustrerend. Uiteindelijk komt de gids terug, maar zonder snorkeluitrusting voor de jongens. Wij vragen waar hun uitrusting blijft en wat hij allemaal aan het doen is, hij zegt 'yes' en verdwijnt voor we iets terug kunnen zeggen. Als hij weer terug komt en we vragen wat er nu aan de hand is en waarom hij steeds weggaat en de boot niet vertrekt, blijkt dat zijn Engels niet verder gaat dan 'yes' . Heel onhandig als gids. Alle communicatie moet nu via de lokale Google Translate. Na heel veel gedoe vertrekken we uiteindelijk tegen half 11 met voor Jop een masker en een snorkel; voor Sven niet. We besluiten de aanloop te vergeten en lekker te genieten van onze tour en dat is gelukt. Wel hebben we ons nog sterk verbaasd over de toegevoegde waarde van de gids...die was er namelijk wat ons betreft niet. Hij sprak alleen ' yes' en verder Bahasa, hij genoot van zijn eigen snorkeltrip (wij moesten hem roepen als we verder wilden en was dan niet zo blij dat we hem stoorden ;-)) en het klaarmaken van de lunch ging als volgt: hij kwam aan met een plastic zak, zette deze op een bankje en zei ' the rice' ( dus naast ' yes' kon hij blijkbaar ' rice' zeggen) en ging er weer vandoor. Na heel wat zoekwerk vonden we hem weer en hebben we via Google translate aangegeven dat ons een visbbq beloofd was en hij zei ' yes'. Toen we vroegen of hij dat ook ging regelen, keek hij ons vragend aan, maar zei toen uiteraard wederom 'yes' . Vervolgens hadden we nog heel wat Google translate nodig om daadwerkelijk een visbbq van hem te krijgen ;-).
Inmiddels hebben we een sim gekocht, zodat we overal internet hebben. Dat is voor Go Jek / Grab wel heel handig. We kozen voor 7,5 gb. Wel veel, maar dan kunnen we even vooruit. In de app waarin we ons verbruik kunnen zien, komen we er echter achter dat van de 7,5 gb slechts 3,5 gb daadwerkelijk te gebruiken is. De 7,5 gb is onderverdeeld in meerdere categorieën en 4 gb zit in categorieën waarvan niemand ons kan vertellen hoe je ze kan aanboren (behalve 'yes 7,5 gb'). Een heel slim business model dus :-)!
Tot slot: je komt aan op het station na een lange rit, je stapt de trein uit, het perron op. Nu ga je op zoek naar de uitgang, maar die lijkt onvindbaar. Als je de weg vraagt, is het antwoord: ' Exit? No not here. Overthere.' De mensen wijzen naar de trein aan de andere kant van het perron. We snappen er niets van, maar dan zien we dat iedereen met al zijn/haar bagage door de trein aan de andere kant van het perron moet lopen om bij het perron te komen waar je wel naar de uitgang kan lopen. Dat verwacht je toch niet?!
In Azië is ‘nee zeggen’ eigenlijk geen optie. Probleem is dat uiteraard niet alles ‘ja’ is. Wij zijn gewend dat ‘ja’ ook echt ja is, omdat we wel ‘nee’ kunnen zeggen. Dat zorgt weleens voor verwarringen en zijn dingen vaak anders dan je denkt. Ook als iets niet lukt of ze iets vergeten zijn, wordt dit niet of nauwelijks gecommuniceerd. Dat in combinatie met gemakzucht, inefficiëntie en bureaucratie maken het zowel voor hen als voor ons soms lastig. We zullen jullie wat (vaak hilarische) voorbeelden geven.
Als je bijvoorbeeld met je volgende guesthouse via what’s app (hèt communicatiemiddel hier) hebt afgesproken dat zij de boottickets regelen en bij je komen brengen in de homestay, ga je er vanuit dat dat gebeurt. Een super goede deal zelfs! Als deze persoon dan inderdaad komt en je klaar staat met je geld en een mapje om de tickets in op te bergen, verwacht je niet dat hij zich alleen komt voorstellen. Hij zegt: ‘Tickets? Nee, nog niet. Wat heb je precies nodig?’. Dit hadden we echter allang via What's app aan onze contactpersoon doorgegeven. Gelukkig kwam het goed en kregen we de volgende dag net voor vertrek van de boot alsnog onze tickets van hem.
‘s Ochtendsvroeg vraag je: ‘Kan onze kamer vandaag schoongemaakt worden?’, ‘Yes, no problem’. Vervolgens ga je de hele dag weg en kom je pas eind van de dag terug. Je haalt de sleutel op en gaat naar je schone kamer, tenminste dat denk je. Dan blijkt dat de kamer nog hetzelfde is als toen je wegging. Reactie van de beheerder: ‘o yes no problem, is 17 o’clock ok?’. Ja dan maar 17 uur. Om 17:30 nog geen schoonmaker. Bij nog een keer vragen, vertrekt de beheerder op z’n scooter en komt een kwartier later terug met een man met een strooien bezem, een soort roe. Wij hebben heel geamuseerd toegekeken hoe hij zou gaan schoonmaken. Hij klopte overal even met z’n roe op en de badkamer maakte hij met de douche zelf en zijn roe even ‘schoon’. Binnen 5 minuten was hij klaar :-).
In plaats van dat je dan baalt van het feit dat je kamer niet schoner is dan ervoor, konden we er heel hard om lachen.
Nol moest voor een infectie op z’n been naar het plaatselijke ziekenhuis in Karimunjawa. Daar moest hij zich voor ca 1 euro inschrijven. Uiteraard prima. Toen hij de tweede keer weer ging, verwachtte hij dat niet meer te hoeven doen. Fout! ‘Heb je mijn informatie van vorige keer nog?’ ‘Yes’ ‘Moet ik dan toch weer inschrijven?’ ‘Yes’. Voor het overschrijven van de inschrijfinformatie van de vorige keer moest hij ook weer 1 euro betalen.
In Malang gingen we wederom naar een ziekenhuis. Dat zag er professioneel uit: overal flow charts (processchema's) aan de muur. We verwachtten als echte procesfreaks dan ook een strak georganiseerd proces. Op zich liep het redelijk gesmeerd van inschrijfbalie naar dokter naar apotheek: nergens wachttijd. Wat echter minder efficiënt was, was dat er 6 mensen met 1 patiënt bezig waren: 3 mannen in uniform (het leken wel veld hospiks ;-)) en 3 dames in een verpleegsterachtig gewaad. Het leek wel alsof ieder z'n eigen taak had: 1 voor de factuur en algehele administratie, 1 voor het recept voor de apotheek, 1 om de spullen aan te geven, 1 om de boel te coördineren, 1 voor de gezelligheid en 1 leek wel de supervisor die even mee kwam kijken. Toen we echter naar de apotheek (2 loketten verderop) liepen, bleek degene die we voor supervisor hadden aangezien snel via de achterdeur naar de apotheek te zijn gegaan en zat daar alsof hij daar al uren zat :-). Of hij nu 'het manusje van alles' of de nieuwsgierige apotheker was, hebben we niet kunnen ontdekken.
Spreek je af dat je vier slaapplaatsen hebt en het zijn er 1 of 2, is dat op z’n zachtst gezegd onhandig. Zeker als blijkt dat er ook helemaal geen plek is voor meer bedden.
Gisteravond kwamen we laat, na een lange reis (4,5 uur in een wat warme, plakkerige trein en daarna 2,5 uur in de auto met een vermoeiende chauffeur die steeds iets nieuws verzon om ons meer geld af te troggelen), aan in ons nieuwe hotel en dan verlang je naar een lekker plekje. We hadden een soort appartementje geboekt met een slaapkamer met tweepersoonsbed en in de woonkamer twee eenpersoons slaapbanken. Toen we aankwamen was het tweepersoonsbed opgemaakt, maar de slaapbanken niet; dat waren nog gewoon stoelen. We hadden dit van tevoren wel gevraagd, maar goed het kan gebeuren dat ze dat vergeten waren. Dus bij aankomst maakten we hier geen probleem van, maar vroegen of dit alsnog konden doen. Ze keken verbaasd en zeiden: 'we provide the sofa beds, not the sheets' . Wij gaven aan dat we echt niet snapten dat als we voor 4 personen een kamer met 4 slaapplekken boeken er slechts voor 2 personen daadwerkelijk een slaapplek is. Zoals vaak gebeurt, werd er ook nu schaapachtig gelachen en vroegen ze ons wat voor kamer we dan wel geboekt hadden. We lieten de reservering zien en het antwoord was: "Yes, you booked this room and we provide the sofa beds. Look here, here are the sofa beds for you (en hij wijst naar de onopgemaakte slaapbanken)." Doodvermoeiend, maar gelukkig waren na ongeveer een uur (en heel wat gesprekken met alle soorten meerderen van de receptionist) toch de slaapbanken opgemaakt als bed.
Stel dat je een boottocht boekt van 1 miljoen, dan verwacht je ook wat. Gelukkig is het 1 miljoen rupiah (ca 60 euro) en geen 1 miljoen euro, maar voor hier is het veel geld. We zouden een privé boot, een gids, eten en drinken en snorkeluitrusting krijgen. De dag van tevoren hadden we alle maten doorgegeven voor de flippers, maskers, snorkels en zwemvesten. 's Ochtendsvroeg worden we al aan de gids voorgesteld. Hij heeft de ietwat grote zwemvesten voor Jop en Sven al bij zich. Dus dat is een goed begin. We checken meteen nog even bij de gids of de maskers, snorkels en flippers ook komen voor ons allemaal en hij zegt uiteraard 'yes' . Om 9 uur vertrekken we naar de boot, waar we een half uur later nog steeds op de boot in de haven zitten en een uur later ook. De gids is weg en we zitten met een niet-Engelssprekende schipper op een niet-varende boot...heel frustrerend. Uiteindelijk komt de gids terug, maar zonder snorkeluitrusting voor de jongens. Wij vragen waar hun uitrusting blijft en wat hij allemaal aan het doen is, hij zegt 'yes' en verdwijnt voor we iets terug kunnen zeggen. Als hij weer terug komt en we vragen wat er nu aan de hand is en waarom hij steeds weggaat en de boot niet vertrekt, blijkt dat zijn Engels niet verder gaat dan 'yes' . Heel onhandig als gids. Alle communicatie moet nu via de lokale Google Translate. Na heel veel gedoe vertrekken we uiteindelijk tegen half 11 met voor Jop een masker en een snorkel; voor Sven niet. We besluiten de aanloop te vergeten en lekker te genieten van onze tour en dat is gelukt. Wel hebben we ons nog sterk verbaasd over de toegevoegde waarde van de gids...die was er namelijk wat ons betreft niet. Hij sprak alleen ' yes' en verder Bahasa, hij genoot van zijn eigen snorkeltrip (wij moesten hem roepen als we verder wilden en was dan niet zo blij dat we hem stoorden ;-)) en het klaarmaken van de lunch ging als volgt: hij kwam aan met een plastic zak, zette deze op een bankje en zei ' the rice' ( dus naast ' yes' kon hij blijkbaar ' rice' zeggen) en ging er weer vandoor. Na heel wat zoekwerk vonden we hem weer en hebben we via Google translate aangegeven dat ons een visbbq beloofd was en hij zei ' yes'. Toen we vroegen of hij dat ook ging regelen, keek hij ons vragend aan, maar zei toen uiteraard wederom 'yes' . Vervolgens hadden we nog heel wat Google translate nodig om daadwerkelijk een visbbq van hem te krijgen ;-).
Inmiddels hebben we een sim gekocht, zodat we overal internet hebben. Dat is voor Go Jek / Grab wel heel handig. We kozen voor 7,5 gb. Wel veel, maar dan kunnen we even vooruit. In de app waarin we ons verbruik kunnen zien, komen we er echter achter dat van de 7,5 gb slechts 3,5 gb daadwerkelijk te gebruiken is. De 7,5 gb is onderverdeeld in meerdere categorieën en 4 gb zit in categorieën waarvan niemand ons kan vertellen hoe je ze kan aanboren (behalve 'yes 7,5 gb'). Een heel slim business model dus :-)!
Tot slot: je komt aan op het station na een lange rit, je stapt de trein uit, het perron op. Nu ga je op zoek naar de uitgang, maar die lijkt onvindbaar. Als je de weg vraagt, is het antwoord: ' Exit? No not here. Overthere.' De mensen wijzen naar de trein aan de andere kant van het perron. We snappen er niets van, maar dan zien we dat iedereen met al zijn/haar bagage door de trein aan de andere kant van het perron moet lopen om bij het perron te komen waar je wel naar de uitgang kan lopen. Dat verwacht je toch niet?!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
