Was het maar een Brabants kwartiertje...

Was het maar een Brabants kwartiertje dachten we zaterdag toen onze boot 1,5 uur te laat kwam. De Indonesische kwartiertjes duren over het algemeen wat langer ;-). We hadden de dag ervoor wel 10 keer aan Adahar moeten uitleggen dat we zaterdag weggingen, maar niet met de public boat om 7 uur naar Sumbawa Besar maar dat we om 10 uur met een privé boot naar de andere kant, richting vulkaan Tambora zouden gaan. Dit hadden we via Evert, de enige Nederlander op Moyo island, geregeld. Hij kende namelijk ook de andere Nederlander op Sumbawa, Rik Stoetman, en die woont op de vulkaan, organiseert trektochten en heeft een homestay.

Om 7 uur kwam Adahar op de deur kloppen dat z’n vriend (of broer..is daar allemaal hetzelfde) ons direct naar Tambora kon brengen met zijn mini-vissersboot. Hij had dus toch niet begrepen dat we niet met hem zouden gaan of hij dacht...ik probeer het gewoon nog een keer.
Om 9:45 uur zaten we klaar in de haven en hadden we nog even contact met Rik over de exacte locatie waar de boot aan zou leggen en we gaven aan dat we nog geen boot in de verste verte zagen aankomen. Dan ben je erg blij met een Nederlander...hij sprong meteen op zn motor naar een plek met goed bereik om te kunnen bellen. Hij belde de eigenaar van de boot en die gaf aan dat ze er al waren. Toen Rik zei dat dat niet zo was, moest hij wat anders verzinnen. De eigenaar zei toen dat ze nog onderweg waren, maar vertraging hadden opgelopen door het lage water (eb is hier ook voorspelbaar, maar je kan je er natuurlijk altijd door laten verrassen ;-)). Ze zouden er over 20 minuten zijn. Ook toen geen boot in de verste verte. Toen zei hij dat ze naar de verkeerde locatie waren gevaren. Allemaal excuses die nergens op sloegen. Waarschijnlijk was hij het vergeten en is pas in actie gekomen toen Rik de eerste keer belde.

Eenmaal in de boot was het genieten..een prachtige tocht langs de kust. Heerlijk relaxen in de schaduw en genieten van het mooie uitzicht op het eiland..we zagen kleine dorpjes, verlaten stranden met af en toe een aapje erop, mangrove, heuvels en palmbomen. Jop en Sven speelden heerlijk met de duplo terwijl wij van het uitzicht genoten. Alleen konden we elkaar niet verstaan door de heel veel herrie makende motor.

Na zo’n 2,5 uur hadden we weer bereik en kregen we een appje van Rik dat hij ons al kon zien; we waren er bijna. Rik en Nol regelden met de eigenaar dat we nog maar 1 miljoen van de oorspronkelijke 1,5 hoefden te betalen door alle vertragingen. Dat was dan weer mooi meegenomen :-). We waren behoorlijk hongerig geworden en Rik nam ons even mee naar een warung om te eten. Daarna met zijn auto door naar boven, naar het dorp Pancasila. Ik moest wel even een doek om mijn hoofd en borst doen, want het is hier een vrij strenge moslimgemeente en ze zijn niet zo happig op, in hun ogen losbandige, toeristen. De imam hier beweert zelfs dat de aardbeving in Lombok veroorzaakt is door losbandige toeristen die condooms mee naar de top van de Rinjani vulkaan op Lombok hadden genomen.

We hadden een bestelbus besteld om met alle spullen vanuit Pancasila naar het dorp van Rik en zijn vrouw Nurul te reizen (dit kan niet met een normale auto). Door de lange wachttijd was deze echter weer teruggegaan naar huis en telefoons hebben hier geen bereik, dus bellen lukte niet. Er zat niets anders op dan weer achterop de motorbike te gaan. Stiekem vonden we dat ook echt geen straf, maar juist erg leuk. Deze keer gingen we met 4 motorbikes: 1 voor Sven en Nol met de rugdrager op, 1 voor Jop en mij en wat handbagage, 2 voor de grote koffers en nog een stuk handbagage. Rik ging vooruit op zijn eigen motorfiets met de gitaar op het stuur en ook een rugdrager op zijn rug. Zo gingen we in een convooi naar onze slaapplaats. Mijn motorrijder was op blote voeten en gebruikte zijn voeten regelmatig om bij te sturen op de stoffige, steile zandpaadjes met veel kuilem. De route is mooi: kleine dorpjes, koeien en geiten, maar vooral veel groen. Jop en Sven hebben daar echter weinig van meegekregen; zij vielen al snel allebei heerlijk in slaap tussen ons ingeklemd.

Na zo’n 20-25 minuten kwamen we aan in het kleine bergdorpje. De Balinese muziek uit de tempels kwam ons tegemoet. Dit kleine dorpje is dan ook een Balinees, Hindoestaans dorpje. Onze homestay ligt in een grote tuin. We hebben een huisje met twee slaapkamers, twee badkamers en een klein woonkamertje voor onszelf. Heerlijk! Als we voor de deur staan, zien we links papayabomen en bloemen en naar rechts een stukje land waar Rik, Nurul en hun zoontje Jesse wonen. De temperatuur ligt lekker wat lager, omdat we op 700 meter hoogte zitten. ‘s Nachts is het dan ook lekker een stuk koeler.

Het Balinese dorpje waar we verbleven, is erg klein: het heeft drie mini-shops (en dan ook echt mini) die alleen open gaan op bestelling en er zijn zo’n 15 - 20 huizen, heel veel honden en een enkele koe. De ligging is heel mooi, midden in de natuur, op de helling van de vulkaan Tambora. De Tambora is in 1815 explosief uitgebarsten. Wij dachten dat de Krakatau tussen Sumatra en Java de heftigste uitbarsting van de geschiedenis had, maar dat blijkt de Tambora te zijn. Pas vrij recent is dat bekend geworden. Voor de explosie was hij ruim 4000 meter hoog; nu nog ‘slechts’ 2700 meter. 1815: Tienduizenden mensen kwamen om en alles in de omgeving was weg..geen huizen, bomen, struiken meer. Dagenlang was alles zwart en kon men z’n eigen handen niet eens zien, ook al hield men ze voor hun gezicht..zo donker was het door de as. Het heeft tientallen jaren geduurd voor er weer beplanting ging groeien op de helling van de Tambora. Toen het eenmaal ging groeien, groeide het wel als kool op de vruchtbare grond. Bomen schoten de lucht in en groeiden met ca .1 meter per jaar. Het meest bizarre rondom de uitbarsting was dat we zelfs in Europa, zoveel duizenden kilometers verderop, last hebben gehad van deze uitbarsting. 1816 Wordt ‘het jaar zonder zomer’ genoemd in Europa: donkere luchten en oogsten die mislukten, waardoor voedselgebrek ontstond. En dat allemaal door een vulkaan aan de andere kant van de wereld. De Tambora had zoveel zwavel in de dampkring gebracht dat het klimaat veranderde. Van de luchten op de schilderijen van William Turner dacht men lang dat dit een soort hallucinaties waren. Nu is gebleken dat deze bizarre luchten echt waren en een gevolg van de uitbarsting van de Tambora.

Jop en Sven waren meteen heel blij met de speeltent die naast de homestay stond. Het was een tipi met allemaal grote en kleine auto’s, voor hun zoontje Jesse van 2. Jesse was ook heel gelukkig met de duplo en treinbaan van Jop en Sven, dus ze vermaakten zich goed met elkaars speelgoed (en met elkaar).