Back to basic

Na aankomst woensdag op Moyo island zijn we lekker gaan spelen op het strand en gaan zwemmen. We moesten uitkijken voor de zee-egels, maar verder was het heerlijk zwemmen. De zee was niet zo warm als tot nu toe; het was lekker verfrissend. Na het zwemmen stond er een maaltijd voor ons klaar en werden de kaarsjes aangestoken. We betaalden in Pondok Moyo homestay slechts 500.000 rupiah (minder dan 30 euro) voor slapen en drie maaltijden per dag..een soort all inclusive resort dus, maar dan wel stukken minder luxe ;-).
We sliepen heerlijk met de zee op de achtergrond. We dachten eerst dat we zouden stikken van de hitte met z’n vieren op de 2 eenpersoonsmatrassen, maar het windje en de ventilator maakten het uiteindelijk toch lekker koel ‘s avonds. Om 6 uur ‘s ochtends ging de ventilator alleen wel weer uit, want er was op het eiland slechts stroom van 18 - 6 uur. Alleen de moskee en het Amanwana resort bleken een accu vs generator te hebben om 24 uur per dag stroom te hebben. Het leek ons wel lekker rustig als de moskee overdag geen speakers zou hebben, maar helaas.

Donderdag gingen we het dorpje verkennen. Dit stelde niet veel voor, maar wel leuk zo’n authentiek dorpje. Lahuan Aji (Moyo dorp) heeft geen supermarktjes; alleen kleine winkeltjes met enkele spulletjes. Verder zijn er veel huizen op houten palen met een soort matten als wanden, zijn er veel geiten, hangt er continu een brandlucht van het koken op hout en het verbranden van afval, zijn er onverharde paadjes en zijn er wat motorfietsen, maar geen auto’s of paarden. Tevens is er een aantal homestays; zo ook één van een Fransman en zijn Indonesische vrouw en één van een Nederlander en zijn Indonesische vrouw. We drinken een kop koffie bij de Fransman Jean-Francois alias Jeff, en lunchen bij de Nederlander, Evert (we hebben maar even één van onze all inclusive maaltijden geskipt). Bij hen hebben we informatie ingewonnen over transport naar Oost-Sumbawa. Beiden konden wel wat regelen. Heerlijk om ook iets in het Engels cq Nederlands te kunnen regelen. Mensen die snappen wat we nodig hebben en die überhaupt begrijpen wat we zeggen...dat is toch best fijn ;-).
Toen we terugkwamen van ons wandelingetje door het dorp, zaten zeker vijf kinderen met het speelgoed van Jop en Sven voor ons huisje te spelen. We hadden voor we weggingen aan Adahar gevraagd of het daar veilig stond en hij had gezegd dat dat veilig was. Hij zou opletten en de tuin was geheel ommuurd, dus dat leek prima te kunnen. Adahar verontschuldigde zich en zei dat het familie was. Of dat echt zo was? Tja ze noemen iedereen familie, maar in zo’n klein, afgelegen dorpje zou dat ook weleens echt zo kunnen zijn ;-).

In het dorp waren we weer best een attractie. De praatjes in twee woorden Engels en de foto’s zijn best prima. Kinderen gingen ons echter ook heel lang en ongegeneerd aanstaren en om ons heen hangen. dar was soms wel irritant. Op de laatste dag kwam het dorpshoofd zich ook nog speciaal even voorstellen. Hij sprak echter verbazingwekkend goed Engels.

Na al het relaxen, spelen, muziek maken, boeken lezen en zwemmen, besloten we vrijdag nog wat van het eiland te gaan zien. In het ‘binnenland’ is een mooie waterval die we wel graag wilden zien. Enige vervoer was per motorbike achterop. Dat trok ons niet heel erg, maar nadat Adahar en de Fransman ons verzekerd hadden dat er heel rustig gereden werd en de mannen de weg door en door kennen, besloten we toch te gaan. Allebei achterop de motor met een kind er tussenin geklemd. De weg, of wat daar voor door kon gaan, was deels een zandpad en deels waren het twee betonnen sporen die aan het afbrokkelen waren en veel gaten en scheuren hadden. Gelukkig konden onze chauffeurs goed rijden. Wij genoten lekker van het uitzicht en de wind in onze haren.
Na een minuut of 20 kwamen we in een groene oase terecht: een bos met daarin een waterval met allerlei druipsteen formaties. In de rivier eronder waren allemaal limestone badjes met helder, groen gekleurd water ontstaan. Super mooi! Terwijl de aapjes boven ons in de bomen slingerden, hebben wij heerlijk gezwommen in de koele badjes.
Op de terugweg zat Sven bij mij op de motorbike. De eerste vijf minuten zong hij uit volle borst ‘ joepie, Len (Sven uitspreken vindt hij nog moeilijk) op de motorbike, motorbike, Len op de motorbike en mama ook.’ Daarna ging het wat trager en toen presteerde hij het om in slaap te vallen op de motorbike ;-). Gelukkig zat hij tussen mij en de chauffeur ingeklemd.

In onze gebrekkige communicatie met Adahar en zijn vrouw hadden we toch duidelijk kunnen maken dat we graag kipsaté wilden eten. Er lag namelijk al dagen een menukaart op tafel, maar aangezien we steeds wat kregen voorgeschoteld, hadden we hier verder niet naar omgekeken. Er stond ook een naam van een ander hotel op, dus het leek ook niet voor ons. Toen we echter zagen dat er ook saté ayam, oftewel kipsaté, op stond, hebben we dat besteld. Dat hadden ze toch heel lief voor ons geregeld (moest met de boot uit Sumawa Besar komen), net als brood voor bij het ontbijt. Ook heeft zijn vrouw gratis voor ons de was gedaan..super lief. Ze willen het ons dolgraag naar de zin maken en alles doen om te helpen. Je blijft je alleen toch altijd afvragen..gaat het goed of niet? Hebben ze het wel begrepen? Als het dan toch begrepen is, is dat een leuke verrassing. De saté was heerlijk. Met het doen van de was, was het nog wel komisch dat Adahar en z’n vrouw ons duidelijk maakten dat ze de was alleen ‘s avonds konden doen als er elektriciteit was. Vervolgens vertelden ze dat ze op traditionele wijze, oftewel met de hand, gingen wassen. Wij vroegen ons toen alweer af ‘wat gaan ze nu precies doen?’, maar ook dit kwam goed.
De laatste komische verwarring was dat Adahar vrijdag in z’n onderbroek naar buiten kwam en zei dat hij haast had omdat hij naar de moskee moest. Blijkbaar had hij niet echt zo’n haast (ook al was de moskee al lang bezig), want hij ging eerst nog uitgebreid zwemmen,douchen en omkleden. Hij ging dus niet, zoals wij eerst dachten, in z’n onderbroek naar de moskee.