O wauw!

Er zijn heel wat vulkanen die we als 'onbereikbaar' hadden bestempeld met kinderen, zo ook de Ijen vulkaar op Java. Het was dan ook een echte verrassing toen Johan van de homestay zei dat hij het voor ons mogelijk wilde maken om toch de Ijen met kinderen te beklimmen. We moesten dan alleen niet net als de meeste bezoekers midden in de nacht vertrekken en de krater ingaan. Uiteraard geen probleem. Super gaaf dat we dit überhaupt kunnen doen! We vertrokken donderdag om 5:30 uur (wat ook nog voelde als ‘s nachts ;-)); net voordat alle auto's terug naar beneden zouden gaan en nadat de grote massa bezoekers bij de top is geweest. Ideaal!

De Ijen is een actieve vulkaan met een kokend heet, groen kratermeer. Het meer is tot 300 meter diep en in het midden van het meer kolkt de lava. Dat laatst is echter niet te zien. Aan de zijkant van het meer is een felgeel gekleurde rotswand, waar, net boven de waterspiegel, rook uitkomt. ‘s Nachts kun je hier ook het zogenaamde blue fire zien. Dat is slechts op 2 plekken in de wereld te zien: hier en op IJsland. Dat is heel heet, brandend gas met een blauw kleur. Als je daar iets in gooit, wordt het direct verbrand. Aangezien wij niet 's nachts zijn gegaan, hebben we dit echter niet kunnen zien.

Johan bracht ons met de auto en regelde een ' trolley taxi' voor ons. Dat is een karretje met drie 'porters' erbij: 2 die de trolley taxi trekken en 1 die duwt, remt en stuurt. Een ideale uitvinding! Uiteraard niet voor Nol en mij (alhoewel we genoeg volwassenen in die karretjes zagen ;-)), maar voor Jop en Sven. Ze mochten samen in een karretje. Vooraf hadden ze zich hier erg op verheugd, maar in de praktijk vond Sven het al snel eng toen we gingen klimmen en wilde Jop eigenlijk het liefst zelf klimmen. Gelukkig hadden we genoeg snoepjes mee en hielp het om verhaaltjes te vertellen en zo hebben we hen de eerste 2 kilometer in het karretje gehouden ;-). De eerste 2 kilometer moesten we behoorlijk klimmen. Het pad was goed, maar steil. We hielden het tempo van de trolley taxi aan en dat ging prima. Wel relaxt even zonder back-pack met kind erin te klimmen. Na bijna 2 kilometer hadden we even een stop en konden de jongens er even uit. Het tweede deel had Jop het weer naar z'n zin in het wagentje en mocht Sven bij Nol op z'n nek en had ook weer de grootste lol..gelukkig maar! De laatste kilometer omhoog was een stuk minder steil dan het eerste deel en we hadden dus veel meer tijd om heerlijk te genieten van het mooie uitzicht..de groene dalen en andere bergen en vulkanen om ons heen. Prachtig! Alleen dit uitzicht was het vroege opstaan al waard. Je ziet nog nergens de krater; alleen de zwaveldampen duiden erop dat je een vulkaan beklimt. En dan kom je, onaangekondigd, bij het laatste bochtje aan...rechts van je nog een prachtig uitzicht de diepte in en links zie je rook en de kraterrand (en ruik je de zwaveldampen steeds sterker). Nog een kleine 100 meter en je staat aan de rand. Het ene moment zie je hier alleen maar rook, maar dan opeens trekt de rook op en is het enige wat je kan zeggen 'o wauw'! Dan strekt zich het prachtige smaragdgroene kratermeer voor je uit met aan de overkant nog een mooi uitzicht op de omgeving. De gele kraterwand waar de rook uitkomt, is nu ook goed zichtbaar. Alle vier staan we met open mond te kijken. Als ik tegen Jop zeg: 'Dit is denk ik het mooiste wat ik tot nu toe op onze reis heb gezien', zegt hij direct 'Ik ook; ik dit echt heeeel mooi vinden'. We kunnen een klein stukje de krater inlopen tot het uitzichtpunt. De jongens vinden het super dat ze nu weer zelf mogen lopen. Opeens zegt Sven: 'huh, nou ja. Doet die nou?' Hij is erg onder de indruk van de mannen die hij zwetend en puffend uit de krater ziet komen. Ze dragen grote manden op hun schouders. In de manden zit felgele steen. Op deze manier wordt sulfiet gewonnen hier: de mannen dalen af in de krater, hakken het sulfiet uit (terwijl ze continu zwaveldampen inademen en af en toe compleet in de 'mist' werken) en lopen met het sulfiet op hun schouders over het slecht begaanbare pad de krater uit. En dat uiteraard niet op bergschoenen en zonder hulpmiddelen. Een heel zwaar beroep! Jop en Sven mogen ook even wat sulfiet vasthouden en merken meteen op dat het wel heel zwaar is wat die mannen moeten sjouwen.

We blijven nog een tijdje genieten van het uitzicht, Nol doet met een aantal locals nog een heldhaftige reddingsactie om een kledingstuk van iemand, dat was weggewaaid, uit de krater te halen. Tot onze grote verrassing zeggen Jop en Sven daarna allebei: 'in de kar alsjeblieft mama, papa. Wij vinden die heeeel leuk.' En de gehele terugweg zaten ze samen zingend en feestend in de kar. Super fijn! Beneden wilden ze er zelfs liever niet meer uit ;-).

Op de terugweg naar onze homestay zijn we nog gestopt bij een waterval. Thuis lekker (koud) douchen, ontbijten, uitrusten en pizza met een Bintang biertje. Een top dag weer!