"The room has a boss"

Onze eerste kennismaking met Sumbawa begon met het regelen van transport die kant op. In een koffietentje in Kuta was iemand die weer iemand kende die dat kon regelen. Hij belde deze vriend, Salim, meteen even voor ons. Salim stelde een aantal vragen als ‘met hoeveel personen?’, ‘hoeveel bagage?’ en ‘heb je een board bij je?’. Op de laatste vraag antwoordde Nol zonder verder na te denken ‘Nee, m’n snowboard heb ik niet bij me’. Ik schoot keihard in de lach; ze weten hier waarschijnlijk niet eens wat een snowboard is ;-). Toen Salim wist dat we geen surfboard (of snowboard;-)) bij ons hadden, bleek een bus vanaf Mataram op Lombok een goede optie.

We zouden maandag om half 10 vertrekken uit Kuta en dan om 16 uur op de plaats van bestemming (Sumbawa Besar) zijn. Dat klonk lekker snel. De avond van tevoren kregen we een berichtje dat de bus van 11 uur uit Mataram gecanceld was; de bus van 9 uur ging wel. We zouden dan om 7:45 uur vertrekken uit Kuta en van 9:00 tot 14:00 uur in de bus naar Sumbawa Besar zitten.
Om 7:30 stonden we keurig op het stoepje voor het hotel klaar met al onze bagage. Om 7:55 kwam Salim eindelijk aan. Dat leek krap te worden, maar hij maakte zicht niet druk. Achteraf bleek dat dat ook echt niet hoefde, want toen we bij de bus terminal aankwamen, ging de bus bij nader inzien om 9:30 en vervolgens toch eigenlijk pas om 10:00. De 'staff van Salim" daar was hier heel onduidelijk in. Hij gaf aan dat hij met ons mee zou gaan naar Sumbawa Besar en dat de bus 9:30, uiterlijk 10:00 uur zou vertrekken. Daarna was hij opeens weg (en ging dus blijkbaar helemaal niet mee) en zaten we met alleen maar Bahasa-sprekende mensen bij de bus. Communicatie werd lastig, dus we hebben maar afgewacht.
Om 10 uur vertrokken we dan toch met allemaal locals uit Mataram op weg naar Sumbawa Besar. De bus reed op z’n gemak naar de haven aan de oostkant van Lombok (Labuhan) waar de ferry zou vertrekken. De ferry lag al klaar en tegen 13 uur vertrok die; ook hier waren we de enige toeristen. Met bus en al zaten we op de ferry. Dat liep gesmeerd.

We zouden 1,5 uur op de boot zitten en dan nog circa 1,5 uur moeten rijden. Na 1,5 uur was de haven wel in zicht, maar waren we er zeker nog niet. We hebben uiteindelijk bijna 3 uur op de ferry gezeten, waarvan het laatste uur wachttijd in de haven was. Ook hier was het weer heel bizar dat er een wachtrij van ferry’s bij de pier was. De ferry’s zitten allemaal niet vol, dus waarom varen ze niet gewoon met minder en zorgen ze er dan voor dat ze direct van pier naar pier kunnen varen zonder wachttijd? Die logica snappen wij als Nederlanders waarschijnlijk gewoon niet ;-). Maar gelukkig zijn er ergere dingen in het leven dan wachten op een boot met mooi uitzicht.
We voelden ons inmiddels alleen wel heel lullig tegenover degene die ons zou oppikken bij de terminal. We hadden gezegd dat we er 14 uur zouden zijn en inmiddels begon het er op te lijken dat we op z’n vroegst half 6 zouden aankomen. Gelukkig reageerde hij (Adahar), die al om 14 uur in de bus terminal stond te wachten, heel relaxt per what’s app: ‘patient boss. I still wait until the boss arrives the terminal.’ Voor we verder gaan met de reis is het leuk om even te vertellen over onze kennismaking met Adahar en waar ‘the boss' opeens vandaan komt ;-).

Na het regelen van het vervoer naar Sumbawa kwam de volgende uitdaging: het vinden van een hotelletje. Meestal gebruikten we de Lonely Planet en Booking.com, maar daar hebben we nu niet veel meer aan. De Lonely Planet van Indonesië met 818 pagina’s wijdt slechts 9 pagina’s aan heel Sumbawa en op booking.com staan slechts twee hotels die ver boven ons budget zitten. Tijd voor een nieuwe strategie dus... We hebben Google Maps erbij gepakt en zijn op de kaart naar hotelletjes/guesthouses/homestays in Sumbawa Besar en op Moyo island gaan zoeken. Vanuit daar googlen naar e-mailadressen en telefoonnummers. Vaak vingen we bot, maar met een paar telefoonnummers (waarvan een deel onbereikbaar of niet-bestaand was) zijn we gestart. Van Adahar van Pondok Moyo Homestay op Moyo Island kregen we snel een bericht op What’s app terug. Het contact liep initieel wel wat moeizaam en ging als volgt: ‘... Do you have a room with 4 beds available for us?’. Het antwoord kwam snel en was als volgt ‘The room has a boss.’ De eerste gedachte was: Tja en nu? Is die kamer met boss beschikbaar? Een paar appjes verder kwamen we erachter dat er een kamer beschikbaar was en dat ik de boss was ;-). Het contact in het Engels bleef echter lastig, aangezien hij duidelijk zijn tekst in Bahasi door de vertaalmachine haalde die er vervolgens steeds iets bizars van maakte.
Uiteindelijk hebben we weer iemand van de koffietent ingeschakeld om via What’s app met Adahar te bellen. Deze jongen (van de koffietent) sprak goed Engels en kon dus voor ons vertalen. Uit hun telefoongesprek bleek dat Adahar ons niet alleen wilde helpen aan een kamer in z’n homestay, maar wilde ons maandag al verwelkomen bij de bus terminal en naar een hotel of homestay in Sumbawa Besar brengen. Hij was zelfs op eigen houtje al naar Sumbawa Besar afgereisd en had wat onderkomens voor ons gecheckt. Via What’s app nam hij ons mee naar één van de opties. Dat (Pondok Daun homestay) zag er mooi uit en hij kon het ter plekke voor ons boeken voor een goede prijs. Super service!


Na de ferry verliep de reis voorspoedig. We reden over een mooie kustweg. We hebben veel geiten en koeien op de wegen gezien, enkele rijstvelden, bergen en langs de kust veel moeras- rots- en mangroveachtige gebieden.
Rond half 6 kwamen we eindelijk aan in Sumbawa Besar. De eerste stop was een tankstation. De bus terminal zou nog komen. Voor de bus terminal (een paar honderd meter) stopte de bus echter bij een restaurant om te gaan eten. Ze reden niet door naar de bus terminal; of we nu hoog of laag zouden springen. Gelukkig kon wel iemand Adahar voor ons bellen en uitleggen waar wij ons bevonden. Hij kwam toen samen met een vriend (Sofian) naar dat restaurant om ons daar op te halen.

We waren gaar van de lange reis en hoefden na aankomst dus gelukkig niets meer zelf te regelen. Adahar en Sofian brachten ons naar onze homestay. Dit is een heerlijk plekje met een rustig kamertje, een eigen ommuurd tuintje en een badkamer buiten. Leuk! Nog even snel een lekkere douche, die tot onze verbazing ook nog warm was, en toen zijn we met Adahar en Sofian erbij gaan eten. Heerlijk een biertje met een goede Indonesische maaltijd en daarna lekker gauw naar bed.
Vandaag gaan we de stad verkennen om morgen door te gaan naar Moyo Island (waar we waarschijnlijk geen bereik hebben),

Veel liefs uit Sumbawa!

PS: de foto’s bij het vorige verhaal zijn nu wel goed geüploaded. Dit lukte eerder niet.