Kermistent vs bruin brood & live muziek

Sinds maandagavond verbleven we in Kuta. Dit is niet te vergelijken met een van de plaatsen die we eerder aangedaan hebben. Eigenlijk is Kuta ‘een moetje’. Ons visum moet namelijk na 60 dagen verlengd worden in Kuta. Vandaar dat we hier twee keer een kleine week moeten verblijven.
Kuta is te vergelijken met plekken als Ibiza, Chersonissos, Salau, Benidorm e.d. Echt een vakantieoord, dus van alle gemakken voorzien :-). De kuststrook rondom Kuta is lang en ieder stukje trekt z’n eigen publiek aan: gepensioneerden, surfers, jongeren die voor het nachtleven komen, homostellen (er is een deel met veel gay barretjes) en mensen met (te)veel geld. Leuk om daar doorheen te lopen en de verschillende types te zien op ‘hun eigen’ stukje strand. Ook zie je heel veel verschillende nationaliteiten, waarbij de Australiërs met hun slecht verstaanbare Engels wel de boventoon voeren. Voor iedereen is er wat lekkers te eten te vinden..alle keukens zijn vertegenwoordigd; je kan het zo gek niet verzinnen of het is er wel. Het is wel een kermistent in vergelijking met de rest van Indonesië, maar dat is na twee maanden rondreizen ook best lekker. Zo kunnen we hier naar een goede kapper, kunnen we zonnebrand en DEET kopen, is overal gezellige livemuziek, kun je op veel plekken cappuccino krijgen, zijn biertjes goedkoop en vrijwel overal verkrijgbaar, zijn er veel leuke activiteiten voor kinderen, is er een bakker waar je echt bruin brood kan kopen en eten we hier het lekkerste Indonesische eten tot nu toe. Dus tja...ook wel heel lekker :-). Mooi is dat je tussen alle restaurants, barretjes en hotels mooie Balinese tempeltjes ziet staan en overal op de stoep liggen kleine offerbakjes (vierkante bakjes met bloemen, kleine bakjes met vloeistof en een sigaret of koekjes erbij). En als je drie straten verder loopt, loop je zo het echte Balinese leven in en zie je allemaal eettentjes voor de locals.
De keerzijde van Kuta is de drukte qua mensen, de enorme verkeersdrukte met veel files (over een ritje van 7km naar een strand verderop deden we 2 uur incl. wachttijd omdat de Grab er niet kon komen vanwege de files), de dronken figuren en het feit dat ze weten dat ze heel veel geld kunnen vragen voor veel zaken. Zo vroegen ze ons belachelijke prijzen voor taxiritjes en vroeg iemand voor een plastic zak was (ca. 1 wasmachine vol) wel 250.000 rupiah (ca 15 euro), terwijl we daar normaal een vijfde tot een kwart van betalen. Gelukkig loont het dan om het een paar deuren verder opnieuw te proberen en loopt de prijs af naarmate je verder van de hoofdstraat af gaat.

Bij toeval waren we in een rustig deel van Kuta terecht gekomen...een rustig straatje waar je even aan alle vakantiegangers kon ontglippen, maar als je weer het feestgedruis in wilde, was dat slechts een paar meter lopen. Het strand bij ons hotel om de hoek was ook vrij rustig en lag vol met leuke bootjes. Voor Jop en Sven waren de livemuziek, het zwembad, het strand, het bruine brood en het ‘magic sand’ (een soort klei) waar ze mee mochten spelen in de mall, echte highlights. Vooral Jop kon zich met het 'magic sand' uren vermaken en de mooiste bouwwerken maken. De live muziek vonden ze allebei top en wilden 's avonds dan ook niet naar bed. Zodra Sven een podium spotte, klom hij erop en ging dansen. Als de band dan ging spelen, hield hij zich wat meer afzijdig, maar dan kwam Jop op en ging dansen bij de band. Super leuk om te zien!

We zijn ook een dagje naar een strand ten noorden van Kuta geweest, een beetje vergelijkbaar met Scheveningen maar dan iets rustiger. Leuk gezicht waren de vele gekleurde zitzakken onder Balinese parasolletjes op het strand. De golven waren wel heftig; zeker in je eentje met twee kleintjes in de zee (Nol mag nog steeds niet zwemmen). Maar wel heerlijk even een dag strand met zwemmen en heel veel zandkastelen bouwen. We zaten alle vier van top tot teen onder het zwarte zand.

Na vier nachten Kuta hebben we even ‘vrij gekregen' van de immigratiedienst en kunnen we een weekendje weg naar Ubud (vanochtend vertrokken). Hier hoeven we ons pas maandag weer te melden. Als ons immigratiedienst-avontuur voorbij is, zullen we onze ervaringen daar in een verhaaltje verwerken.