Waar staat de zon?

Dinsdag en woensdag waren twee dagen met veel reizen. We zijn gestart met een mooie rit van Maninjau naar Padang. Er was nog wat verwarring over de richting waarin we reden. We reden namelijk in de richting van de zon en moesten naar het zuiden. Ik dacht dus dat dat prima klopte. Nol maakte zich echter wel zorgen. Wat ik even over het hoofd had gezien was dat de zon op het zuidelijk halfrond niet in het zuiden staat halverwege de dag, maar in het noorden..foutje ;-). Ondanks dat we de verkeerde kant op leken te gaan, zijn we toch in Padang aangekomen.
We reden nog lange tijd langs het prachtige lake Maninjau en vervolgens door jungle, afgewisseld met rijstvelden.

Veel te vroeg kwamen we aan op de luchthaven, maar dat gaf ons de kans om lekker te lunchen en te spelen in de speeltuin. Tussendoor moesten we wel nog twee keer, vrijwel direct achter elkaar, de bagage laten checken: de eerste keer alles en direct daarna nogmaals de handbagage..lekker ‘waste’ in het proces ;-). De eerste scan had, heel onhandig, alleen een soort glijbaantje achter het scanapparaat, waardoor erachter een grote chaos ontstond met koffers, tassen en graaiende, voordringende mensen. En dan heb je net alles weer teruggevonden en dan moet het nog een keer. Ook twee keer door het detectiepoortje en het liefst gaat iedereen met elkaar erdoorheen om maar zo snel mogelijk weer bij hun tassen te zijn. Ondanks dat er duidelijk staat dat je moet wachten tot aangegeven wordt dat je door het poortje mag, wordt het prima bevonden als er allemaal mensen achter je aangeplakt door het poortje gaan. Er is hier steeds een vrij grote gap tussen de officiële en de werkelijke regels, dus dit verbaasde ons geenszins ;-).

Leuk om te zien hoe goed Jop en Sven kunnen reizen en hoe goed ze al weten wat ze moeten doen. 3-5 Uur in de auto gaat zonder problemen: spelen achterin, rondkijken, spelletjes spelen als 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' of gewoon lekker slapen. Sven hangt daarnaast bij voorkeur achterin aan een handgreep aan het plafond te zwaaien en komt als Tarzan de auto uit ;-). Op de luchthaven helpen Jop en Sven met de koffers, passen goed op hun eigen en onze bagage en weten al precies wanneer ze wat moeten gaan doen. Jop stond bij de bagageband steeds vooraan en dan hoorde je keihard door de hal roepen: “jeeeh...papa, onze gitaar!” En “ ja..ja joepie, koffer ons”.

Na een prima vlucht kwamen we rond etenstijd aan in Jakarta. De taxirit van de luchthaven naar ons hotel duurde ca 45 minuten en was ongeveer drie keer zo duur als de rit van Bukittinggi naar Lake Maninjau van 1,5 uur. We zijn dus lekker opgelicht ;-).

Woensdag waren we om 7:45 uur op Gambir station om om 8:30 uur met de trein te gaan. Jop en sven vonden het fantastisch: gister vliegen en vandaag met de trein. We hadden klasse ‘eksekutif’ geboekt. En jeetje dat was echt boven verwachting: de trein reed stipt op tijd, kostte slechts 350.000 rupiah (net iets meer dan 20euro) voor 8 uur in de trein, we hadden super ruime plekken (ca 2 keer zoveel beenruimte als in een vliegtuig), stoelen die je in de ligstand kan zetten, airconditioning, ze werkten met e-tickets, er was een restaurant aan boord (geen sterrenrestaurant maar prima maaltijden (vgl vliegtuigmaaltijden) en we hadden heel mooi uitzicht. Het eerste deel vanuit Jakarta was veelal dor, droog en vlak. Halverwege werd het groener, heuvelachtiger en zagen we bergen en vulkanen. Echt een mooie tocht! Super om zo per trein te reizen van Jakarta naar Yogyakarta.