Het oponthoud

Na heel veel ‘Indonesia rubber time’ maken we zelf stukken minder haast. Waarom zou je?; ze zijn immers toch minstens een kwartier, maar meestal meer, te laat. En dan opeens, als je het niet verwacht..is de chauffeur minstens een uur te vroeg. We herkenden de chauffeur van ons toertje naar Luba, Bena en de hot springs, maar wisten niet dat hij ons zou rijden op vrijdag naar Moni. We dachten ‘die komt vast voor iemand anders, want anders is hij echt veel te vroeg’. Op z’n gemakkie ging hij lekker de auto opruimen en schoonmaken. We werden toch wel erg nieuwsgierig en stapten op hem af en..ja hoor hij ging ons rijden die dag. In plaats van dat wij om half 9 (de afgesproken tijd) klaarstonden en 15-30 minuten moesten wachten, reden we nu om half 9, ingepakt en wel, weg. Top!

Onze vreugde was alleen al snel wat minder: héééél veel bochten in de weg! Ze moeten op Flores haast wel dronken zijn geweest bij de aanleg. Er zit amper rechte stukken in de (hoofd)weg van west naar oost. Raampjes open, stil zitten en strak vooruitkijken helpt. We zijn blij als we halverwege (na 2,5 à 3 uur) even stoppen bij ‘blue stone beach’. Even op adem komen.
Blue stone beach is een prachtig zwart strand met veel aangespoelde, blauwe stenen. Met een heerlijke mango juice en voor de jongens een mie goreng genoten we van het uitzicht. Vervolgens konden we nog even op het strand en met de stenen spelen voordat we verder reden.

De reis ging voorspoedig (op de bochten na ;-)) en we genoten van het mooie Flores. In ons hotel in Bajawa (Happy Happy) hadden ze voorspeld dat we er zeker 6-7 uur over zouden doen. Het leek er echter op dat we het, inclusief stop, binnen de 6 uur gingen halen. En toen...6 kilometer voor onze eindbestemming, Moni, was er een wegafzetting. Alles wordt hier met bamboe gedaan, zo ook onze ‘slagboom’ voor de wegafzetting; geen matrixborden ;-), maar gewoon een bamboestok. Onze chauffeur zei direct (zonder iemand gesproken te hebben of ergens iets gelezen te hebben) ‘dit duurt 30 minuten’. De motor ging uit. We waren nummer 4 in de file. Jop en Sven sliepen heerlijk in de schaduw op de achterbank en wij gingen naar het spektakel kijken. Er waren graafmachines, boren en een hoge hijskraan in de weer. Het leek alsof ze de rots aan het uithakken waren om de weg te verbreden.
Na 30 minuten werd er nog geen aanstalten gemaakt om te gaan; na 45 minuten ook niet; na 60 minuten ook niet. Gelukkig werden we goed vermaakt door de vrachtwagen voor ons. Deze vrachtwagen had twee voorbanden en vier achterbanden. Nu ze toch tijd over hadden, besloten ze de rechter achterband te vervangen. Waarom? We zijn er niet achterkomen. De band was niet lek, de band was niet te heet. Wel was het profiel praktisch weg, dus dat was een goede reden om hem te vervangen. Dat heeft echter wel alleen zin als je er geen band voor terugplaatst met minstens zo weinig profiel. Het leek dus een compleet nutteloze actie, maar was goed voor zowel hun als ons tijdverdrijf ;-).

Lopend waren we er al geweest, maar helaas dat was geen doen met alle spullen. We vroegen ons net af hoe lang dit spektakel nog ging duren, toen iedereen uit het niets naar z’n auto rende. We zagen niet wie ‘dit commando’ had gegeven, maar volgden braaf. Vervolgens gebeurde er weer niets. Was het vals alarm? Na uiteindelijk weer 20 minuten wachten in de auto begon de stoet te rijden.
Binnen 10 minuten daarna reden we Moni binnen en konden we lekker gaan relaxen in ons nieuwe ‘huisje’ (pondok Hidayah guesthouse).

Dikke zoen van ons vieren

PS: In Moni hadden we geen wifi, waardoor we nog geen foto's konden uploaden bij het vorige verhaal. Nu staan ze er wel op.