Dit verwacht je niet in een Moslimland...

Na de gezelligheid en mooie natuur op de helling van de Tambora gingen we doorreizen naar het volgende eiland: Flores.
Op dinsdag startten we met een pick-up (truck) om naar het dorpje Pancasila te gaan, vanwaar we met de auto verder konden. Met de pick-up over de zandweg met diepe kuilen en steile hellingen was een uitdaging op zich. Jop en Sven wilden per se achterin, in de open bak. Jop ging languit op de bagage liggen en zei: ‘ik denk ik moet even chillen hier’ ;-). Sven hobbelde vrolijk mee op mijn schoot. Onderweg klommen alle schoolkinderen die we tegenkwamen ook in de laadbak om er verderop bij hun school weer uit te klimmen. En dat lukte allemaal onder het rijden.
Het laatste stuk zagen we nog een aantal aapjes in de hoge bomen en de lianen klimmen. Naast ‘apie apie’ hoor ik nu voor het eerst ook ‘monkey monkey’, waarna Jop vol trots zegt ‘ik praat nu echt goed Engels, hè mama’. Sven lukt het nog niet om goed ‘monkey’ te zeggen, dus zei hij gauw dat hij een ‘dino, een titolotosaulus heks (oftewel een tyrranosaurus rex)’ zag om ons af te leiden ;-).

De rit van Pancasila naar Sape was een mooie rit. In het eerste deel van de rit (op het noordelijke schiereiland Sumbawa) hadden we een mooi uitzicht op de Tambora, zagen we veel lavastenen en mooie kuststroken. Eenmaal op de hoofdweg van west naar oost Sumbawa zagen we tot Bima vooral droge, dorre vlaktes met bergen op de achtergrond. Vlak voor de stad Bima werd het dorre landschap ingeruild voor zoutwinning..overal ‘badjes’ waar het zeewater door de zon verdampt wordt en het zout overblijft. Met mooi uitzicht op de zoutwinning en een stukje kuststrook gingen we lekker lunchen in een leuk restaurantje. Het stuk tussen Bima en Sape was wel weer erg mooi en stukken groener. We zagen bergen en prachtig groene rijstterrassen.

In Sape was weinig te beleven. Wel leuk om een rondje te lopen en met name de scheepswerfjes te bekijken waar de prachtigste, houten boten gebouwd werden. Verder was er niet veel. Gelukkig was er, in het enige hotel dat wel ok is, nog net één kamer vrij. Het kostte vrijwel niets, maar was ook niet veel. Tot onze verbazing was er wel airco, maar we moesten wel weer douchen met en pan, de wastafel ontbrak, we hadden een hurktoilet (of zoals Jop zegt ‘de hulk-wc’ ;-)), werd er gerookt in de lobby en Jop en Sven sliepen op een matras dat de badkamer vrijwel volledig blokkeerde. Maar we hebben er heerlijk geslapen en zelfs 'lekker' gedoucht met de pan.

Tegen 7:45 uur stonden we klaar om met paard en wagen naar de haven te gaan. Nergens een paard te bekennen, dus toen maar een ‘ojek’, motorbike taxi, genomen. Met vier motorbikes lukte het om alles naar de haven te brengen. Deze keer mocht Jop voorop staan. Dat wilde hij al steeds, maar vonden wij te gevaarlijk bij langere ritten, maar dit ging om slechts ca 400 meter. Hij was dolgelukkig en gaf zijn chauffeur na afloop twee dikke kussen om hem te bedanken.

We waren keurig op tijd, dus konden nog goed een plek uitkiezen. Het passagiersdek leek een soort barak met boven en beneden ‘bedden’ en een paar stoelen. We besloten maar een onderverdieping en wat stoelen te bezetten. We positioneerden ons goed bij het raam om zo min mogelijk last te hebben van de kettingrokers. Het liep langzaam vol met locals, dozen vol goederen, kippen, etenswaren ... eigenlijk alles wat je maar kon bedenken. Er konden nog steeds meer spullen, mensen en auto’s op. Het leek wel een Midden-Amerikaanse chickenbus waar geen vast aantal personen of kilo’s ingaat, maar als je vraagt hoeveel er in gaat, is het antwoord altijd ‘eentje meer’ en dat blijft zo; hoe vol die ook al is. Dat principe leek hier op de boot ook te gelden.
Uiteraard vertrokken we niet op het aangegeven tijdstip (9uur), maar pas een uur later. Inmiddels was het een drukte van jewelste. In de twee uren die we moesten wachten op vertrek keken we wel onze ogen uit. Om de beurt gingen we op het benedendek kijken. De drie ‘parkeerstroken’ werden genegeerd..vier rijen dik werd er geparkeerd. Mensen gingen op het dak van hun vrachtwagen liggen, als ze tenminste nog uit konden stappen (de meeste auto’s stonden zo dicht op elkaar dat dat moeilijk werd). Een vrachtwagen waarvan al snel duidelijk was dat hij te hoog beladen was, probeerde, tegen beter weten in, toch aan boord te komen. Een erg vermakelijk schouwspel! Toch blijven doorrijden, totdat hij vastzat, de bovenste dozen kapot waren en het zeil er overheen gescheurd was. 20 Man stond eromheen te kijken...tja wat nu? Het eerste plan was de banden een beetje leeg te laten lopen. De chauffeur vond dat echter geen goed plan en besloot eerst een stukje terug te rijden. Toen hij de schade zag, is hij maar achteruit van de ferry afgereden...terug naar Sape. Dit schouwspel duurde zeker een half uur en de boot was nog steeds niet geheel volgeladen (volgens begrippen van hier). 10 Uur vertrokken we uiteindelijk. Fijn om weer een fris windje te voelen die de rook kon verdrijven. Normaal gesproken was er een ‘VIP room’, maar om onduidelijke redenen was die niet in gebruik. Nol wist echter wel iets anders voor ons te regelen. We mochten in de EHBO-/kolf-ruimte ;-). Een klein hokje met een bed erin en we legden voor 20.000 rupiah (ruim een euro) nog een extra matrasje op de grond. Klein maar prima en zonder rook. Later waren we extra blij dat we hier zaten omdat in ‘de barak’ de muziek keihard aanging en....dit verwacht je niet:
Drie lesbische dames gingen heel sensueel staan dansen op de muziek. Dat dit kon plaatsvinden in een streng Moslimland waar homo’s en lesbiennes nog helemaal niet geaccepteerd zijn en sensueel dansen al helemaal niet kan, snapten wij absoluut niet. Waarschijnlijk kon dat ook alleen op zee. Zeer komisch om te zien hoe alle Moslim-mannen gretig hun telefoon pakten en het tafereel filmden, want ze vonden het stiekem wel hartstikke leuk.

Na 7,5 uur varen (in tegenstelling tot de aangegeven 5,5 - 6 uur) konden we geen muziek meer horen, waren we uitgespeeld met de Duplo, waren we heerlijk uitgewaaid en wisten we op het laatst niet goed meer hoe we moesten zitten, liggen of welk rondje we moesten lopen, maar gelukkig was toen de haven van Labuan Bajo op het eiland Flores in zicht. Toch was het al met al een prima bootrit geweest; we hebben ons allemaal prima vermaakt. Wel heb ik per ongeluk de wc blank gezet. Doortrekken doe je hier met een pan met water. Om handen te wassen moest je het kraantje boven dat reservoir aanzetten, maar die bleek lam en ging niet meer dicht...oeps!
We verlangden na de hele dag op de boot wel echt naar wat lekkers te eten, een koud biertje, een douche en schone kleren. Daar zijn we dan ook voor gegaan; alleen Sven niet, want die viel in slaap tijdens het korte ritje van de haven naar het hotel (Bajo Sunsets hostel).

Dikke zoen,
Nol, Catelijne, Jop en Sven