Lombok: skippen of juist gaan?

Tja, Lombok: skippen of juist gaan? Dit dilemma speelt al sinds de eerste aardbeving op Lombok in ons achterhoofd: “Is het veilig? Is het bereikbaar voor toeristen? Kunnen we helpen?”
Om verder oostwaarts te trekken, moeten we Lombok sowieso passeren. Dus de vraag was vooral: gaan we vliegen of toch over land?
In het begin was de informatie over de situatie heel wisselend. Niemand wist exact hoe het er daar aan toe ging, maar hoe dichter we bij Lombok kwamen, des te beter men ons kon vertellen wat de situatie ter plaatse was. In Kuta en Sidemen kwamen we erachter dat de Gili’s net weer open zijn, dat Noord-Lombok nog erg in puin ligt en dat Zuid-Lombok goed bereikbaar is. Het verhoogde risico op naschokken en nieuwe aardbevingen bleek geweken. We besloten dus toch om Lombok niet te skippen, maar via de Gili’s en Zuid-Lombok naar Sumbawa door te trekken. Hulpverlening bieden bij de wederopbouw leek ons alleen bij nader inzien met kinderen toch best lastig...wat kun je dan immers doen? Iedereen verzekerde ons echter dat we al helpen door Lombok te bezoeken i.p.v. te mijden en er geld uit te geven. Anders worden ze natuurlijk dubbel gestraft: èn veel schade èn geen nieuwe inkomsten meer.

Ondanks alle goede berichten voelde het toch nog wel een beetje spannend om te gaan. Het helpt dan ook niet om nog even op 'earthquake report' te kijken en te googlen op nieuwsberichten over de situatie in Lombok nu. Maar we weken niet meer van ons plan af: maandag vertrokken we vroeg naar Padangbai op Bali om vanaf daar de boot naar de Gili’s te nemen. De super toeristische Gili’s stonden eigenlijk niet per sé op ons wensenlijstje voor deze reis, maar door de aardbeving is dat gewijzigd. De party eilanden zijn (tijdelijk) veranderd in rustiger, relaxte eilanden. Toen we aankwamen in de haven was het nog behoorlijk rustig en onze boot was waarschijnlijk geschrapt, want we moesten opeens een uur langer wachten tot we zouden vertrekken. De haven lag vol met voor anker liggende boten die maandag ook niet meer zouden vertrekken. Waar het waarschijnlijk tot 2 maanden geleden een komen en gaan van snelle boten was, was het nu relatief stil. Rond 9 uur leek er wel wat op gang te komen en zagen we circa 4 boten vertrekken; allemaal niet echt vol. In de haven werd het echter wel steeds drukker met toeristen die ook allemaal met dezelfde boot als wij zouden gaan. Geen wonder dat de meeste mensen deze boot kozen. Deze boot was immers behoorlijk aan het stunten met prijzen. Voorheen kostte het 650.000 rupiah per persoon (bijna 40 euro); wat overigens belachelijk duur is voor 1,5 uur varen in Indonesië. Nu betaalden we 600.000 met z’n vieren. Onze boot zat, waarschijnlijk dankzij de stuntprijzen, wel helemaal vol. De bemanning vertelde dat deze boot pas sinds twee dagen weer aan het varen was. Ze gingen nog niet op alle tijden, omdat het toerisme nog langzaam op gang kwam, maar in ieder geval wel weer één keer per dag.

Op de Gili’s aangekomen, zagen we veel bedrijvigheid en op ieder terras wel een toerist, maar ook niet heel veel meer dan dat. De paard en wagens kwamen ons tegemoet. Wij hadden echter nog geen slaapplaats, dus hadden nog niets aan een paard en wagen om ons met onze spullen naar een guesthouse te laten brengen. Nol en Sven bleven in ‘de haven’ (een stuk strand met een overkapping erbij waar de boten omgeroepen werden) en Jop en ik gingen op zoek naar een slaapplaats. Op internet hadden we al gezien dat er voldoende geopend was en daarvan hadden we wat opties genoteerd om te bekijken. Op weg naar een slaapplaats zagen we veel sporen van de aardbeving: hopen stenen, ingestorte muren, graafmachines die puin aan het verplaatsen waren, halve daken, een ingestorte steiger, gebroken ruiten, kapotte waterleiding, een deels ingestorte en gesloten school, en ga zo maar door. We zagen gelukkig ook nog veel gebouwen gewoon overeind staan en gebouwen die al opgeknapt werden, provisorisch dan wel structureel. We bekeken onderweg nog wat hotelletjes die we toevallig tegenkwamen, maar besloten uiteindelijk toch door te lopen naar onze eerste keus op internet: Pondok Sunrise 2. En dat bleek een goede keuze. Het ligt op een wat rustiger plek in het dorp; een paar straten achter de hoofdstraat waar tot diep in de nacht gefeest wordt. Pondok Sunrise 2 heeft een appartementje met 2 kamers en een eigen terras voor een heel schappelijke prijs. Jop mocht ons nieuwe ‘huisje’ goedkeuren. Grappig om te zien waar hij na 2,5 maand reizen allemaal op let: ‘Kijk mama, dit is top..4 sto(p)contac(t)en in kamer, 2 kamers, lekkere lucht, douche niet warm..wel jammer, wel ekko (airco), kla(m)boetenten en 2 mauws (poezen) buiten’. Hij besloot dat dit het moest worden en regelde meteen even waar hij zou slapen en waar Sven ging slapen. Daarna wilde hij snel terug naar Nol en Sven om te vertellen dat hij een nieuw huis geregeld had :-). Het was te ver om vanaf ‘de haven’ met al onze bagage te sjouwen, aangezien de wegen van zand zijn en de helft opgebroken was. We besloten een paard en wagen te regelen. Veel andere vervoermiddelen zijn hier eigenlijk ook niet, behalve fietsen. Jop en Sven vonden paard en wagen een top plan en waren dolblij toen ze in de wagen mochten zitten.

’s Middags zijn Jop en ik ons Gili-eiland (Trawangan) verder gaan verkennen. Op de heenweg hadden we een supermarktje gezien en besloten daarheen te gaan. Toen we daar aankwamen bleek dat hier ook veel schade was geweest. Ze waren wel open, maar hadden slechts 1 schap gevuld, met vooral Bintang bier en verder een enkel artikel. De rest van de winkel werd nog hersteld alvorens ze de voorraad weer konden aanvullen. Aan de hoofdstraat waren wel wat kleine supermarktjes open. Die speelden slim op de schaarste in en vroegen de hoofdprijs. We liepen langs een stuk met veel puin en zien de resten van restaurant ‘le petit Gili’. Daar lopen wat mensen, waarschijnlijk de eigenaren of het personeel, rond met t-shirts waarop staat ‘le petit Gili: we never close’. Het blijkt een restaurantje geweest te zijn dat dag en nacht open was voor het feestende publiek, maar moest nu schrijnend genoeg dus toch haar deuren (die er overigens ook niet meer zijn) sluiten.

We verbazen ons over het tempo waarmee de mensen alles weer opbouwen. Iedere dag zien we nieuwe muren herrijzen, restaurantjes, winkels en hotels hun deuren weer openen, zien we tafels die als provisorische bar ingericht waren, verruild worden voor nieuwe spullen, etc. Onze waarneming tot op heden was dat het overgrote deel van de Indonesiërs in de bouw erg traag werkt. Op zich kunnen we ons dat wel goed voorstellen met de warmte. Het grappige is echter dat als de urgentie maar hoog genoeg is er opeens wel heel hard doorgewerkt kan worden. Zo was in een paar uur tijd in onze straat een grote gleuf gegraven, een nieuwe waterleiding gelegd en vervolgens was de straat ook alweer dichtgemaakt. Maar zo gaat dat dus ook met nieuwe muren, het opruimen van puin en allerlei herstelwerkzaamheden. Ze werken kei- en keihard door om zo snel mogelijk weer helemaal up and running te zijn.
En dat is ook nodig, want de toeristenstroom neemt met de dag weer toe. In ons hotelletje waren we de eerste nacht helemaal alleen en waren we één van hun eerste gasten weer, maar iedere nacht kwamen er mensen bij en werden meer kamers bezet. Opvallend is wel dat we bijna geen Nederlanders zien. We doen de aanname dat dit komt doordat de aardbeving in Nederland heel uitgebreid in het nieuws is geweest. De angst zit er bij Nederlanders dan ook waarschijnlijk veel meer in dan bij mensen uit andere landen waar dit minder uitgebreid in het nieuws is geweest.

De eerste nacht was toch een beetje spannend. We werden een paar keer wakker bij een beweging: Is dit een beving? O nee toch niet. De tweede nacht was dat echter al niet meer en sta je er verder gelukkig niet of nauwelijks meer bij stil.

PS: Sinds vandaag gaat er iets mis in de software waardoor de geüploade foto's niet zichtbaar. Hopelijk is het gauw verholpen en kunnen jullie alsnog de foto's van de overblijfselen van de aardbeving zien.