Larry met of zonder pindasaus?

Na Borobudur was Semarang de volgende bestemming. Daar verbleven we vanaf woensdag in twee met elkaar verbonden kamers in het Quest hotel. Een leuk (wel iets gedateerd) hotel met zwembadje en waar je bij het ontbijt ‘chocolade meissies’ krijgt. Uiteraard kan je je vanalles voorstellen bij chocolade meissies maar het gaat hier om hagelslag. Vrijwel overal in Indonesië kun je hagelslag krijgen, maar we hadden niet eerder gezien dat ze het zo noemden.

En..Semarang: een echte verrassing! In de boeken staat er niet heel veel over geschreven, maar wij vonden het Yogyakarta minstens evenaren! De old city van Semarang wordt grootschalig aangepakt en mooie, koloniale gebouwen worden gerenoveerd. Zo kwamen we op onze eerste avond terecht in een statig gebouw met de naam Spiegel op de voorgevel. Nu is het een leuk eetcafé, maar ooit was het het warenhuis van dhr. Spiegel. In dit prachtige pand met hoge plafonds was een kaart van het oude centrum te vinden. De straatnamen zijn inmiddels gewijzigd maar in de Nederlandse tijd lag het gebouw ‘Spiegel’ aan ‘de Heere straadt’. In de hele stad, maar vooral in ‘de old city’ vind je overal dergelijke koloniale gebouwen met een leuke geschiedenis. Ook ‘Toko Oen’ was een mooi pand (wel toe aan een opknapbeurtje) waar je al sinds 1936 kan eten. Toentertijd was het bij zowel de Nederlandse kolonisten als de Indonesische bevolking zelf, erg populair. De keuken is dan ook een mix van Westerse (zelfs bitterballen!) en Indonesisch specialiteiten. Met name de Nederlandse taartjes en koekjes die mevrouw Oen ooit begon te bakken in de eerste vestiging van ‘Toko Oen’ (1911) in Yogyakarta, waren een denderend succes. Ook wij hebben ons laten verleiden tot het kopen van wat lekkere zelfgebakken koekjes.

Naast alle mooie gebouwen en de relaxte sfeer in de stad is een bezoek aan de zogenaamde wijk ‘Kampung Pelangi’ een leuk uitstapje. Dit is een sloppenwijk die er tot begin 2017 troosteloos uitzag..allemaal betonnen bunkertjes en wat wij ‘krotten’ zouden noemen, op en rond de begraafplaats. Deze wijk is nu echter niet meer te herkennen als zodanig. In april 2017 heeft de overheid circa 20.000 euro ter beschikking gesteld om de wijk op te knappen en ervoor te zorgen dat er toeristen naartoe zouden komen. In slechts 3 weken tijd is dat gelukt: Kampung Pelangi is nu een heuse toeristische attractie! Alle huizen en straten zijn geschilderd in vrolijke kleuren, er zijn mooie tekeningen gemaakt op de muren en overal hangen vrolijk gekleurde versieringen. De bijnaam ‘rainbow village’ is dan ook goed passend. Jop en Sven keken hun ogen uit met al die kleuren overal, maar het echte hoogtepunt van dat uitstapje was voor hen dat we terug met de Becak (fietstaxi) gingen. Sven ging heerlijk relaxt liggen, straalde, lachte continu en klapte alleen maar in z’n handen van pret :-). Ook Jop zat met pretoogjes om zich heen te kijken en gaf ‘s avonds aan dat dat wel het allerleukste was wat hij die dag gedaan had.

Semarang is een stuk minder toeristisch dan de andere plekken die we tot nu toe op Java gezien hebben. Specifiek in de straatjes buiten de old city merk je dat men hier nog niet echt gewend is aan buitenlandse toeristen. Twee Hollanders met kinderen in een rugzak vormen dan weer een ware attractie en veel mensen wilden met ons op de foto. In China town gingen we een hapje eten en ook daar wilde de eigenaar met ons op de foto. Hij sprak weinig Engels, dus het bestellen van eten ging met handen- en voetenwerk. Toen hij vervolgens probeerde te vertellen wat echt Javaanse specialiteiten zijn, zorgde dat voor wat hilarische momenten. Vooral toen de verwarring ontstond over een gerecht dat te vergelijken was met Gado Gado (zo begrepen wij althans). Wij vroegen hoe dat gerecht heette en hij zei ‘Larry’, waarop wij vroegen of dat dan met of zonder pindasaus was (net als Gado Gado). Later bleek dat niet het gerecht Larry heette, maar de man zelf. Dat hij ons heel raar aankeek toen wij vroegen of Larry met of zonder pindasaus was, was achteraf dus heel verklaarbaar ;-). Zodra iemand zich nu voorstelt, moeten we ons uiterste best doen om niet in de lach te schieten en te vragen of dat met of zonder pindasaus is.